تحلیل روابط بینامتنی مثنوی ولدنامه، رساله سپهسالار و مناقب العارفین بر پایه نظریه ژرار ژنت

براساس رویکرد بینامتنیت، هیچ متنی خودبسنده نیست و هر متن در آن واحد، هم بینامتنی از متون پیشین و هم بینامتنی برای متون پسین خواهد بود. در این جستار به بررسی مناسبات بینامتنی در سه اثر مثنوی ولدنامه سلطان ولد، رساله فریدون بن احمد سپهسالار و مناقب العارفین شمس الدین افلاکی بر پایه نظریه ژرار ژنت پرداخته شد. این پژوهش نشان می دهد که رساله سپهسالار و مناقب العارفین در ساختار و محتوای حکایت ها به اشکال صریح، غیر صریح و ضمنی متاثر از ولدنامه اند. در این میان، اگرچه مناقب العارفین در مقایسه با رساله سپهسالار از حیث محتوایی شاخ و برگ بیشتری پیدا می کند و با مطالب غیرواقعی و افسانه ای آمیخته می شود اما از جهت داستان پردازی و ادبی، جایگاه رفیع تری می یابد.