بررسی ارتباط خودکنترلی با عملکرد تحصیلی در دانشجویان کارآموز پزشکی دانشگاه علوم پزشکی کاشان

خودکنترلی به عنوان زیربنای باورهای فرد، نقش اساسی در زمینه های گوناگون زندگی انسان به ویژه پیشرفت و عملکرد تحصیلی دانشجویان دارد. هدف این مطالعه  تعیین ارتباط خودکنترلی با عملکرد تحصیلی دانشجویان کارآموز پزشکی بیمارستان شهید بهشتی دانشگاه علوم پزشکی کاشان در سال 1398 بود.

این مطالعه توصیفی مقطعی با مشارکت 100 نفر از کارآموزان پزشکی و نمونه گیری در دسترس انجام شد. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه خودکنترلی مدل تانجی بود و برای سنجش عملکرد تحصیلی، معدل کارآموزان بررسی گردید. داده ها به روش توصیفی تحلیلی و با آزمون های تی و آزمون همبستگی پیرسون و استفاده از نرم افزار آماری SPSS16 تحلیل شد. (05/0≤p)

یافته ها: 

میان خودکنترلی و مولفه های آن و عملکرد تحصیلی کارآموزان رابطه معناداری وجود داشت. (020/0=p) در بین کارآموزان زن نیز رابطه معناداری بین خودکنترلی و عملکرد تحصیلی گزارش شد.  (003/0=p) همچنین در کارآموزان مجرد، رابطه معناداری بین نمره کل خودکنترلی با عملکرد تحصیلی وجود دارد و با افزایش نمره خودکنترلی، میزان عملکرد تحصیلی آنها نیز افزایش معناداری پیدا میکند. (021/0=p)

نتیجه گیری: 

نتایج نشان داد که با افزایش نمره کل خودکنترلی و مولفه های آن در کارآموزان پزشکی، نمره عملکرد تحصیلی نیز افزایش معناداری می یابد. از آنجاییکه پیشرفت تحصیلی دانشجویان گروه های پزشکی با سلامت جامعه ارتباط دارد، مطلوب است که دانشگاه ها، آموزش هایی را در جهت افزایش خودکنترلی دانشجویان فراهم کنند.