ساختار نظام بین الملل و تغییر رفتار جمهوری اسلامی ایران (با تاکید بر سیاست هسته ای ایران)

نوشتار حاضر به دنبال واکاوی تاثیر ساختار نظام بین الملل بر سیاست خارجی جمهوری اسلامی ایران است.در این راستا تاثیر این ساختار را در سه دولت سید محمد خاتمی، محمود احمدی نژاد و حسن روحانی بررسی می کند. با توجه به این که مهم ترین پرونده سیاست خارجی ایران در این سه دولت پرونده ی هسته ای می باشد لذا تمرکز اصلی بحث بر روی سیاست هسته ای و میزان اثرپذیری تصمیمات کلان نظام جمهوری اسلامی از ساختار نظام بین الملل می باشد.ادعای نوشتار حاضر این است که قدرت های بزرگ با استفاده از مکانیسم های بازدارنده ای از قبیل تهدید نظامی و تحریم های اقتصادی باعث شدند تا سیاست هسته ای جمهوری اسلامی ایران به تدریج تغییر کند. درواقع تعلیق غنی سازی در دولت خاتمی در سایه ی تهدید نظامی، انزوای بین المللی ایران در دولت احمدی نژاد و امضای برجام در دولت یازدهم که به واسطه ی فشار تحریم های اقتصادی صورت گرفت، نشان دهنده ی اثر پذیری سیاست های داخلی و تصمیم کارگزاران سیاسی ایران از ساختار نظام بین الملل و قدرت های موثر حاضر در این ساختار بوده است.