مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر پپتید شبه گلوکاگن-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2

هدف از انجام تحقیق حاضر مقایسه اثر تمرین هوازی و مقاومتی بر GLP-1 و مقاومت به انسولین در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

30 زن دیابتی 35-50 ساله عضو انجمن دیابتی شهرستان ساوه به شرط رعایت شرایط ورود و خروج به تحقیق بطور داوطلب به عنوان نمونه در تحقیق حاضر شرکت کرده و بطور تصادفی به سه گروه کنترل (10 نفر) و تمرین هوازی (10 نفر) و تمرین مقاومتی (10) تقسیم شدند. 24 ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین، ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی در پیش آزمون اندازه گیری شد. سپس گروه های تمرین هوازی و تمرین مقاومتی به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته و هر جلسه 45 تا 60 دقیقه برنامه تمرینی مربوط به خود را انجام دادند. پس از گذشت 8 هفته و 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین مجددا ویژگی های فردی و نمونه گیری خونی اندازه گیری شدند. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه در سطح p<0.05 تعطیل شد.

تحقیق حاضر نشان داد بین تاثیر دو روش تمرین بر مقاومت به انسولین تفاوت معنی داری وجود ندارد (P=0.922) اما بین تاثیر دو روش تمرین بر مقادیر GLP-1 تفاوت معنی داری وجود دارد (P=0.001).

تمرینات هوازی و مقاومتی بتوانند با افزایش GLP-1 باعث کاهش اشتها و کنترل وزن در زنان چاق مبتلا به دیابت نوع دو شود. همچنین به نظر می رسد تمرین هوازی نسبت به تمرین مقاومتی تاثیر بیشتری دارد.