منشا وزن رباعی در اشعار عامیانه و شفاهی ایران

امروزه غالب محققان بر این باورند که منشا وزن رباعی را باید در وزن اشعار پیش از اسلام، و یا وزن اشعار عامیانه و شفاهی و محلی ایران که در وزن های پیش از اسلام ریشه دارد،جست وجو کرد. در این میان تنها کسی که عملا به تحلیل جزییات و چگونگی شباهت وزن عروضی رباعی به وزن غیرعروضی اشعار شفاهی و عامیانه پرداخته ژیلبر لازار فرانسوی است. در این مقاله بحث می کنیم که اشعار تکیه ای و یا نیمه عروضی فراوانی در میان اشعار شفاهی و عامیانه ایرانی وجود دارند که ریتم یا ضرب آهنگشان کاملا شبیه به ضرب آهنگ رباعی است، اما از حیث تقطیع عروضی ربط چندانی به وزن رباعی ندارند. نگارنده نیز همچون لازار معتقد است که وزن رباعی دارای نیای مشترکی با وزن اشعار تکیه ای و یا نیمه عروضی محلی است، اما برای اثبات این امر از شیوه ای متفاوت با شیوه ناصحیح لازار استفاده کرده است. در این مقاله بحث کرده ایم که اولا هجاهای بی تکیه و باتکیه (اتانین) در اشعار تکیه ای به ترتیب به کمیت های کوتاه و بلند (افاعیل) در اشعار عروضی مبدل شده اند، و ثانیا میزان های آناکروز و هجاهای سکوت که پس از هجاهای باتکیه یا گاه در پایان مصراع قرار دارند، در اشعار عروضی ازمیان رفته اند. به این ترتیب، وزن زمانی تکیه ای ابتدا به وزن آمیخته نیمه عروضی و سپس به وزن تثبیت شده زبانی و کمی مبدل شده است.