تاثیر تقویت ایزوله عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران بر قدرت کانسنتریک و اکسنتریک و مکانیک پرش- فرود با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود

فرود یکی از مهم‌ترین مکانیسم‌های آسیب غیربرخوردی رباط متقاطع قدامی است. بین ضعف عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران و مکانیک فرود ارتباط معنی‌داری وجود دارد؛ اما تاکنون تحقیقات محدودی در خصوص تاثیر تقویت این عضلات بر الگوی فرود انجام شده است. لذا هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تقویت ایزوله عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران بر قدرت درونگرا و برونگرا و مکانیک پرش- فرود با استفاده از سیستم امتیازدهی خطای فرود بود.

سی دو مرد دارای ولگوس زانو بیش از 8 درجه به‌صورت تصادفی در دو گروه تجربی (16 نفر) و کنترل (16 نفر) قرار گرفتند. سپس گروه تجربی سه جلسه در هفته و به مدت هشت هفته تمرینات تقویتی عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران را به‌صورت دوطرفه انجام دادند. در مرحله پیش و پس‌آزمون، قدرت عضلات مفصل ران با استفاده از دینامومتر ایزوکنتیک (کین کام) و مکانیک فرود با استفاده از پرسشنامه امتیازدهی خطای فرود ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی همبسته و تحلیل کوواریانس در سطح معناداری (05/P<0) توسط نرم‌افزار SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

درخصوص قدرت عضلات مفصل ران و آزمون امتیازدهی خطای فرود، نتایج تحلیل بین گروهی تفاوت معنی‌داری را نشان داد. آزمودنی‌های گروه تجربی پس از 8 هفته افزایش معنی‌داری به ترتیب در گشتاور درونگرا و برونگرا دور شدن (001/P<0)، (004/P=0) و چرخش خارجی ران (700/0=P)، (001/P=0) و نیز کاهش معنی‌داری را در امتیاز خطای فرود (004/P=0) نشان دادند. در گروه کنترل هیچ‌کدام از متغیرها تغییر معنی‌داری نداشت (05/0<P).

هشت هفته تمرینات تقویتی ایزوله عضلات دورکننده و چرخاننده خارجی ران در بهبود قدرت درونگرا و برونگرا این عضلات و مکانیک فرود موثر بوده است. این تمرینات احتمالا با بهبود راستای لگن و کاهش حرکات جبرانی تنه و ولگوس زانو موجب کاهش نمرات خطای فرود شده است.