وجوه متفاوت حضور و غیاب سوژه در مکان و زمان و مساله جا به جایی و سفر

مفاهیم مکان و زمان از جمله اساسی‌ترین مفاهیم انسانی به شمار می‌روند. می‌توان از منظر فلسفی، این مفاهیم را مفاهیمی جوهره‌ای و ناب به شمار آورد و بدون ارتباط با سوژه انسانی و به شکل انتزاعی به تجزیه و تحلیل آن‌ها پرداخت. اما در نشانه‌شناسی به این مفاهیم به مثابه موضوعاتی نظر می‌شود که در ارتباط با سوژه انسانی معنا می‌دهند. به بیان دیگر در نشانه‌شناسی به جای زمان‌مندی و مکان‌مندی ناب، آن چه مورد نظر است زمان و مکان «زیسته» می‌باشد. از این‌روی تنها به شرط «نسبی» تعریف کردن «هستی » خود، یعنی از زمان کشف هستی و حضور دیگری است که مفاهیم زمان و مکان به مثابه اساس و پایه تفاوت‌های وضعیتی بین من و دیگری نیز فهمیده می‌شوند. بر همین اساس لاندوفسکی چهار گونه متفاوت جابه‌جایی و سفر را از یکدیگر تشخیص می‌دهد. مقاله حاضر ضمن تجزیه و تحلیل این چهار گونه جابه‌جایی سعی دارد نشان دهد چگونه سوژه‌ها وجوه متفاوت حضور و غیاب در مکان و زمان را با ورود به «این‌جا– الان » دیگری تجربه می‌کنند.