نقش خود دلسوزی در پیش بینی احساس تنهایی و خودکارآمدی سالمندان

 با توجه به رشد جمعیت سالمندان، توجه به سلامت روان شناختی آن ها حایز اهمیت است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی نقش خود دلسوزی در پیش بینی احساس تنهایی و خودکارآمدی سالمندان بود.

این پژوهش توصیفی از نوع همبستگی است. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی سالمندان مقیم شهر گنبد کاووس بودند که 120 نفر (70 زن و50 مرد) آن ها به شیوه نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها مقیاس احساس تنهایی (راسل، 1996)، مقیاس خودکارآمدی (شرر و مدوکس، 1982) و مقیاس خود دلسوزی (نف، 2003) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری استفاده شد.

یافته ها نشان داد که بین خودمهربانی، اشتراکات انسانی، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل با احساس تنهایی رابطه منفی معنادار و بین قضاوت خود، انزوا و فزون همانند سازی با احساس تنهایی رابطه مثبت معنی دار مشاهده می شود. همچنین یافته ها بیانگر ارتباط مثبت معنادار بین مهربانی با خود، اشتراکات انسانی، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل با خودکارآمدی و ارتباط منفی معنادار بین قضاوت خود، انزوا و فزون همانند سازی با خودکارآمدی است 0/001≤P. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون نشان داد که خودمهربانی، قضاوت خود، اشتراکات انسانی، انزوا، ذهن آگاهی و خود دلسوزی کل قادر به پیش بینی 43 درصد از واریانس احساس تنهایی است و متغیرهای مهربانی با خود، قضاوت خود، ذهن آگاهی، انزوا و خود دلسوزی کل، 38 درصد از واریانس خودکارآمدی را پیش بینی می کنند. 

براساس این یافته ها می توان نتیجه گرفت که خود دلسوزی نقش موثری در کاهش احساس تنهایی و افزایش خودکارآمدی دارد.