کاربرد رویکرد تلفیقی سلسله مراتبی فازی در اولویت بندی اصلاح تقاطع های درون شهری در جهت افزایش ایمنی عابران پیاده

همه ساله نزدیک به 35/1 میلیون نفر در جهان، جان خود را به علت حوادث ترافیکی از دست می دهند که 50 درصد آن مربوط به کاربران آسیب پذیر (عابران پیاده، دوچرخه سواران و موتورسواران) است. با توجه به تاثیر عوامل مختلف بر تصادفات عابران پیاده، نظیر رفتار عابران پیاده و رانندگان، ویژگی های هندسه مسیرها، ابزارهای کنترل ترافیک و کاربری زمین های اطراف، دست یابی به ایمنی عابران پیاده پیچیده شده است. هدف از این پژوهش، اولویت بندی اصلاح تقاطع های حادثه خیز براساس عوامل موثر بر ایمنی عابران پیاده در 25 تقاطع مهم منطقه 11 شهرداری تهران است که در مجموع تعداد تصادف در سال های 1395 الی 1397 در این 25 تقاطع و حوزه تاثیر 50 متری آنها بیش از 25درصد کل تصادفات است و بیش از 40درصد از کل مرگ ومیرهای ناشی از تصادفات این منطقه را عابران پیاده تشکیل می دهند. بر همین اساس، ابتدا از روش های اولویت بندی مقاطع حادثه خیز نظیر فراوانی تصادفات عابران پیاده، نرخ تصادفات عابران پیاده، بررسی شاخص هم سنگ خسارات مالی و روش تلفیقی سلسه مراتبی- فازی استفاده شده است که به منظور تشخیص شاخص ها و معیار های اولویت بندی از پرسش نامه ای با طیف های 9 درجه ای فازی جهت تحلیل زوجی بین شاخص ها استفاده شد. نتایج نشان گر وزن بیشتر شاخص کاربری تجاری (37 درصد نسبت به سایر شاخص های کاربری زمین) و منفعت به هزینه (17 درصد نسبت به سایر شاخص های ایمنی) در اولویت بندی تقاطع ها است. درنهایت براساس شاخص های اولویت بندی، تقاطع مولوی- ولی عصر (عج) بیشترین اولویت اصلاح را به خود اختصاص می دهد.