مدل ساختاری پیش بینی عملکرد ریاضی بر اساس خودپنداره، انگیزش و اضطراب ریاضی دانش آموزان

هدف تحقیق پیش بینی عملکرد ریاضی بر اساس خودپنداره ، انگیزش و اضطراب ریاضی دانش آموزان دختر بود. روش پژوهش از نوع همبستگی بود که به شیوه مدل یابی معادلات ساختاری انجام شد. جامعه آماری شامل کلیه ی دانش آموزان دختر پایه نهم مدارس شهر همدان بودند. بدین منظور نمونه ای مرکب از 324 نفر از دانش آموزان دختر به صورت تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل مقیاس خودپنداره ریاضی، انگیزش ریاضی ، اضطراب ریاضی و نمرات درس دریاضی دانش آموزان بود. تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد خودپنداره بر عملکرد، اضطراب بر عملکرد، خودپنداره بر انگیزش ، خودپنداره بر اضطراب، اثر معنی داری داشتند. همچنین با میانجی گری اضطراب تاثیر انگیزش بر عملکرد معنی دار بود. به علاوه نتایج نشان داد مدل پیشنهادی از برازش مناسبی برخوردار است. بنابراین می توان نتیجه گرفت که معلمان و والدین دانش آموزان می توانند با افزایش خودپنداره ریاضی، انگیزش ریاضی و کاهش اضطراب ریاضی دانش آموزان، عملکرد آن ها را در درس ریاضی بهبود بخشند.