بررسی نقش الگوی حکمروایی خوب شهری در تحقق شهر تاب آور (مطالعه موردی: شهر اهواز)

مسایلی همچون رشد روزافزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی‌شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروندمداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره‌گیری از روش‌های مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است؛ یکی از روش‌های مطرح در این زمینه حکمروایی مطلوب شهری است. رویکرد حکمروایی خوب شهری از طرف سازمان های بین‌المللی جهت کاهش فقر و افزایش کیفیت زندگی بویژه در شهرهای درحال‌توسعه ارایه شده است. همچنین بهره‌گیری از رویکرد حکمروایی خوب شهری، شهرهای پایدار، امن، زیست پذیر و تاب آور به ارمغان می‌آورد. هدف این پژوهش ارزیابی نقش حکمروایی خوب شهری بر تاب‌آوری شهری در اهواز می‌باشد. پژوهش حاضر از نوع هدف کاربردی و ازنظر گردآوری داده‌ها جز پژوهش‌های توصیفی- تحلیلی است. در این پژوهش از 36 سوال برای متغیر حکمروایی خوب شهری (مشارکت، عدالت محوری، توافق و اجماع محوری، کارایی و اثربخشی، قانونمندی، شفافیت، مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی) و تاب‌آوری شهری (اقتصادی، اجتماعی، نهادی – مدیریتی و زیرساختی –کالبدی) استفاده‌شده است. جامعه آماری شامل اساتید دانشگاهی ، مدیران و کارشناسان آشنا به موضوع پژوهش در شهر اهواز می‌باشند که با استفاده از نمونه‌گیری هدفمند40 نفر به‌عنوان نمونه انتخاب گردید. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند در شهر اهواز شاخص‌های مشارکت، عدالت محوری، توافق و اجماع محوری، کارایی و اثربخشی، قانونمندی، شفافیت، مسئولیت‌پذیری و پاسخگویی که انعکاس‌دهنده حکمروایی خوب شهری می‌باشند بر ابعاد تاب‌آوری شهری تاثیر بالایی (ضریب تاثیر 0/69) دارند. بنابراین بهبود شاخص‌های حکمروایی خوب شهری در شهر اهواز منجر به افزایش تاب‌آوری شهر و شهروندان می‌گردد.