بررسی تاثیر خوانش های نحوی بر معانی آیات قرآن کریم ‏‏(مطالعه موردی: سوره بقره)‏

از گذشته تاکنون نحویان در پرداختن به وجوه ‏اعرابی، دلالت های معنایی آن ها را مورد توجه قرار داده اند. در قرآن کریم که خود مهم ترین ‏عامل تکوین و تکامل علم نحو بوده است، میان نقش های نحوی و دلالت های معنایی، ‏پیوندی بسیار عمیق برقرار است، به گونه ای که در برخی آیات، نوع نقش مراد از یک واژه، ‏بر دلالت معنایی آن تاثیر به سزایی می گذارد. منظور از وجوه اعرابی در زبان عربی این است ‏که یک واژه با عنایت به جایگاهش در جمله، ممکن است چندین نقش متفاوت داشته باشد و ‏هر نقش می تواند جمله را دست خوش تغییرات معنایی کند. این مقاله با تکیه بر شیوه ‏توصیفی تحلیلی درصدد آن است که با به کارگیری علم نحو، به عنوان ابزاری قوی در جهت ‏آشکار نمودن نقش های متفاوت کلمات و با تکیه بر شواهد و نمونه هایی از آیات سوره ‏بقره، وجوه اعرابی مختلف و دلالت های معنایی آن ها را در قرآن کریم بررسی نماید. نتایج ‏این پژوهش نشان می دهد که مهم ترین علل وجود وجوه اعرابی قرآن که سبب توسع و یا ‏دگرگونی معنی آیات می گردد؛ عدم قطعیت اعراب واژه و جمله، مبهم بودن نوع ساختار ‏صرفی کلمه، اشتراک چند نقش در یک علامت اعرابی و محل های وقف در قرآن است.‏