بررسی ارتباط آسیب های عضلانی- اسکلتی و بار استرس در کارکنان فوریت پزشکی استان

 کارکنان فوریت پزشکی که در خط مقدم ارایه مراقبت های سلامت هستند، با استرس های شغلی فراوانی روبه رو می شوند. این امر پیامدهای روانی، جسمی، رفتاری و سازمانی را برای آنها به دنبال دارد که از جمله آنها می توان به اختلالات اسکلتی- عضلانی اشاره کرد. پژوهش حاضر با هدف بررسی ارتباط آسیب های عضلانی- اسکلتی و بار استرس در کارکنان فوریت های پزشکی استان همدان انجام شده است.

در این مطالعه توصیفی- هم بستگی که در سال 1398 انجام شده است، از میان کارکنان فوریت پزشکی همدان، 76 نفر (40 درصد) از پایگاه های شهری و 114 نفر (60 درصد) از پایگاه های جاده ای به کمک نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند و در پژوهش شرکت کردند. ابزار گرداوری اطلاعات شامل پرسشنامه های آسیب های عضلانی- اسکلتی نوردیک و بار استرس شغلی بود. داده ها نیز با نرم افزار SPSS نسخه 23، آمار توصیفی، آزمون t مستقل و ضریب هم بستگی اسپیرمن تحلیل شدند.

میانگین سنی افراد 34/05 سال (8/11±) و سابقه کار آنها 42/123 (84/22±) ماه بود. همچنین بیشتر آنها (77 درصد) متاهل، (57/3 درصد) دارای مدرک کارشناسی و (46/9 درصد) استخدام رسمی بودند. بار استرس کارکنان (161/23±) 503/03 از 1050 نمره ممکن بود. کارکنانی که به دلیل شغل خود، اختلال عضلانی-اسکلتی داشتند، نسبت به سایر افراد بار استرس بیشتری گزارش کرده بودند؛ اما این تفاوت معنی دار نبود (0/05<P). بار استرسی افرادی که اختلالات عضلانی-اسکلتی در ناحیه گردن داشتند، بیشتر از دیگران بود (0/05>P). بین نوع استخدام، سابقه کاری و نوع ورزش کارکنان رابطه معنی دار آماری با اختلالات اسکلتی- عضلانی وجود داشت (0/05<P).

با وجود افزایش آسیب های اسکلتی-عضلانی با افزایش نمره استرس، میان این دو متغیر رابطه معنی دار آماری وجود نداشت و تنها بین اختلالات عضلانی- اسکلتی در ناحیه گردن با استرس ارتباط وجود داشت. با تعدیل و حذف عوامل استرس زا در کارکنان فوریت به کمک برگزاری کارگاه های اصول ارگونومی و همچنین اصول کاهش استرس می توان در کاهش اختلالات جسمی کارکنان فوریت تاثیرگذار بود.