تاثیر آموزش برنامه مشاوره معنوی و امید درمانی بر خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد ارومیه

مراقبت های تسکینی برای ارتقای کیفیت زندگی بیماران مزمن، اهمیت بسیاری دارد. در این میان، ارایه شیوه های آموزش مراقبت تسکینی به پرستاران یکی از راه های مهم در توسعه و تکامل این گونه مراقبت هاست. هدف این مطالعه، تعیین تاثیر مشاوره معنوی و امیددرمانی بر خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری بود.

این مطالعه از نوع تجربی بود. جامعه آماری دانشجویان پرستاری سال آخر دانشگاه آزاد ارومیه را شامل می شد. نمونه گیری به صورت سرشماری صورت گرفت. نمونه ها نیز شامل 61 دانشجوی سال آخر پرستاری بودند که از روی فهرست کامل دانشجویان به دست آمد و سپس به دو گروه مداخله (30 نفر) و کنترل (31 نفر) تقسیم شدند. ابزار گرداوری داده ها پرسشنامه دوقسمتی شامل اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه خودکارآمدی عملکرد بالینی بود. گروه مداخله به مدت 9 جلسه آموزش امیددرمانی و مشاوره معنوی دریافت کرد، ولی گروه مداخله آموزشی دریافت نکرد. نتایج مداخله بعد از 9 جلسه با همان پرسشنامه، مجدد ارزیابی شد.

آزمون t گروه های مستقل نشان می دهد، میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی بالینی دانشجویان پرستاری قبل از اجرای آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی داری نداشت (>0/05P)؛ در حالی میانگین امتیازات کلی خودکارآمدی عملکرد بالینی بین گروه مداخله و کنترل بعد از اجرای برنامه آموزش مشاوره معنوی و امیددرمانی، اختلاف معنی داری داشت (0/02=P، 6/63=t).

براساس نتایج این مطالعه می توان گفت مشاوره معنوی و امیددرمانی در خودکارآمدی مراقبت های تسکینی دانشجویان پرستاری موثر است و می تواند در زمینه آموزش محتوای مراقبت های تسکینی و پرستاری الگو مدار از بیماران صعب العلاج استفاده شود. آنچه از مطالعات انجام شده در ایران مشخص می شود، بیانگر این واقعیت است که در حال حاضر مشکل اصلی سیستم پرستاری درباره مراقبت تسکینی از مبتلایان به بیماران صعب العلاج این است که این نوع از مراقبت دارای چارچوب واضحی برای پرستاران نیست و به طور جدی در متن برنامه آموزشی رسمی قرار ندارد.