تاثیر کارکنان نامرئی بر سلامت روانی و نقش میانجی ارتباط گریزی در دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان

عدم سلامت روانی به عنوان یکی از موضوعات مورد توجه سازمان ها، می تواند اثرات مخربی برای افراد و سازمان به همراه داشته باشد. طبق مطالعات، نامریی بودن و ارتباط گریزی کارکنان می تواند اثر منفی بر سلامت روانی داشته باشد. هدف این پژوهش، بررسی تاثیر کارکنان نامریی بر سلامت روانی با توجه به نقش میانجی ارتباط گریزی در دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان بود.

مطالعه حاضر، مطالعه ای توصیفی- تحلیلی بود که به صورت مقطعی در سال 1398 بر روی 276 نفر از کارکنان ستادی دانشگاه که به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شده بودند، انجام شد. جمع آوری داده ها از طریق سه پرسشنامه انجام شد. برای تحلیل آماری، از مدل سازی معادلات ساختاری و نرم افزارهای SPSS نسخه 23 و Amos نسخه 20 استفاده شد.

یافته ها:

 میانگین امتیاز کل متغیر کارکنان نامریی 2/22، سلامت روانی 3/55 و ارتباط گریزی 2/47 به دست آمد. متغیر کارکنان نامریی بر سلامت روانی (ضریب مسیر 0/100- و 0/117=P) تاثیر نداشتند اما متغیر کارکنان نامریی بر ارتباط گریزی (ضریب مسیر 0/743 و 0/100= P) تاثیر مستقیم داشتند. همچنین، ارتباط گریزی بر سلامت روانی (ضریب مسیر 0/881- و 0/100=P) تاثیر معکوس داشت.

بحث و نتیجه گیری: 

مدیران دانشگاه برای ارتقای سلامت روانی، باید ارتباطات موثر بین کارکنان را در محیط کار مورد توجه قرار دهند. همچنین، برای کاهش کارکنان نامریی، مدیران باید برای این افراد ارزش قایل شده و آن ها را در محیط کار نایده نگیرند و از تجربه آن ها در امور مختلف استفاده نموده و قدردان زحمات آن ها باشند.