بررسی ارتباط رفتار حرفه ای و تعلق پذیری به محیط بالینی در دانشجویان پرستاری

تعلق حرفه ای یکی از ابعاد مهم تجربه کار بالینی دانشجویان است. درک میزان تعلق پذیری دانشجویان و ارتباط آن به رفتار حرفه ای آنان می تواند کمک بسزایی در افزایش رفتار حرفه ای آنان داشته باشد که هدف، در این پژوهش تعیین ارتباط رفتار حرفه ای و تعلق پذیری به محیط بالین در دانشجویان پرستاری است.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی تحلیلی است که 110 نفر از دانشجویان پرستاری سال سوم و چهارم دانشگاه آزاد اسلامی واحد یزد به عنوان نمونه پژوهش وارد مطالعه شدند. نمونه گیری به روش سرشماری انجام شد. داده ها با استفاده از پرسش نامه های مشخصات دموگرافیک با 9 گویه، تعلق پذیری Levett-Jones با 34 گویه و رفتارحرفه ای Goze با 27 گویه جمع آوری شد. این پرسشنامه های تعلق پذیری بالینی و رفتار حرفه ای، در پژوهش های متعددی مورد استفاده قرار گرفته و روایی آنها با استفاده از روایی محتوا و پایایی با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ بررسی شده است. بعد از تکمیل، داده ها با آمارهای توصیفی و استنباطی (پیرسون، تی تست) توسط نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شد.

میانگین کل نمره رفتار حرفه ای 38/16±06/111 و میانگین کل نمره تعلق پذیری 24/15±69/118 بود. ابعاد کارآمدی (19/13±98/71)، عزت نفس (56/11±99/61)، پیوستگی (00/17±62/42) به ترتیب بیشترین وزن را در نمره تعلق پذیری داشتند. علاوه بر این بین تعلق پذیری به محیط بالینی و ابعاد آن با رفتار حرفه ای، بر اساس آزمون همبستگی پیرسون، ارتباط آماری مستقیم و معناداری وجود دارد (548=r و 000/0=P).

نتایج نشان داد ارتباط مثبت و معناداری بینتعلق پذیری و رفتار حرفه ای وجود دارد به این معنی که با افزایش تعلق پذیری، رفتار حرفه ای ارتقاء پیدا می کند. لذا برنامه ریزان آموزشی و مدرسین می توانند با استفاده از راهبردهای مناسب آموزشی و ایجاد جو حمایتی به منظور افزایش حس تعلق ، به ارتقاء رفتار حرفه ای دانشجویان پرستاری کمک نمایند.