جستاری در معرفت بخشی گزاره های قرآنی

زبان قرآن به معنای ماهیت گزاره‌های قرآنی و صفات آن‌ها است. با مفروض دانستن معنا‌داری گزاره‌های قرآنی، در این مقاله به این سوال پاسخ داده شد که: آیا آیا صرف‌ نظر از شرایط ادراکی و روانی گوینده، گزاره‌های قرآن، واقعیتی ورای خود دارند تا در نتیجه فهم قرآن، فهم شناختاری و معرفت بخشی باشد؟ یا این که گزاره‌های قرآن ویژگی نمادین یا اسطوره‌ای دارند؟ با بررسی کتاب الاهی، تفاسیر و کتب مربوط، این‌گونه نتیجه حاصل شد که دلایل برون دینی مانند: بنای عقلا و عرف بر واقع‌نما بودن جملات خبری، ارسال معجزات به هنگام اعتراض یا تردید مردم، قابلیت اثبات عقلانی گزاره‌های قرآنی؛ و دلایل درون دینی از قبیل: زبان علمی و عقلی گزاره‌های قرآنی، تصریح در نفی شک قرآن از امور غیبی، رد شاعر یا کاهن بودن رسول خاتم، وجود وعد و وعید در گزاره‌های قرآنی و...، دلالت بر واقع‌نمایی و معرفت بخشی گزاره‌های قرآنی دارند.