بازخوانی مبانی فلسفی سیاست پردازی با تاکید بر مسئله عفاف و حجاب

مبانی فلسفی پذیرفته شده از سوی سیاست پژوهان و سیاست گذاران در باب طبیعت انسان و جامعه و چیستی ارزش ها به طور اجتناب ناپذیر در جریان سیاست پردازی و سیاست گذاری دخالت می کنند؛ گرچه به آنها تصریح یا حتی التفات نشود. این مقاله با رویکردی عقلانی - اجتهادی به بازخوانی مهم ترین مبانی فلسفی موثر بر سیاست پردازی عفاف و حجاب پرداخته و کوشیده است به این پرسش پاسخ دهد که سیاست های عفاف و حجاب در جمهوری اسلامی ایران باید بر پایه کدام مبانی فلسفی استوار شوند؟ بر اساس نتایج تحقیق، نظام اسلامی باید سیاست های خود در این زمینه را بر مبانی هفت گانه فطرت گرایی، اراده گرایی، تفاوت گرایی ایمانی و شخصیتی، طبیعت گرایی در تفاوت های جنسی (مبانی انسان شناختی)، تلفیق فردگرایی و کل گرایی، قانونمندی جامعه (مبانی هستی شناختی اجتماعی) و مطلق گرایی ارزشی (مبنای ارزش شناختی) استوار کند..