نقش سترورلیکس در حفاظت از تغییرات مورفولوژیکی و فراساختاری اپی تلیوم ژرمینال بافت بیضه به دنبال آسیب های ایجادشده توسط سیکلوفسفامید در موش سوری

داروهای مورد استفاده در درمان سرطان‌ها، اثرات مضر در ارگان‌های با تقسیمات سریع سلولی از جمله بافت بیضه دارند. آنتاگونیست های گنادوتروپین با مهار تقسیم در سلول‌های اسپرماتوژنیک باعث حفاظت سلول‌های مذکور از عوارض داروهای شیمی درمانی از جمله سیکلوفسفامید می‌گردند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی توانایی سترورلیکس (آنتاگونیست گنادوتروپین)، در مهار اثرات سوء سیکلوفسفامید در بافت بیضه موش سوری بود. بدین منظور 30 سر موش سوری بالغ نر 8-6 هفته ای به 3 گروه کنترل (هیچ دارویی را دریافت نکردند)، آزمایش 1 (دریافت کنندهmg/kg 50وزن بدن،سیکلوفسفامید به‌صورت داخل صفاقی) و آزمایش 2 (دریافت کننده mg/kg  25/0 وزن بدن،سترورلیکس به صورت زیرجلدی به همراه سیکلوفسفامید به‌میزانmg/kg   50 وزن بدن) تقسیم شدند. 35 روز بعد از آخرین تزریق سترورلیکس، همه موش‌ها تحت بیهوشی کشته شده و بیضه‌ آن ها برای مطالعات هیستومورفومتریک و فراساختاری برداشته شد. مطالعه لوله‌های سمینی‌فر با میکروسکوپ نوری نشان دهنده کاهش شدید سلول‌های اسپرماتوژنیک و ضخامت اپی‌تلیوم ژرمینال و کاهش معنی‌دار میانگین شاخص اسپرمیوژنز (spermiogenesis index; SI) و تعداد سلول‌های سرتولی در گروه آزمایش 1 بود (05/0p < /em><). مطالعه میکروسکوپ الکترونی نیز نشان دهنده آسیب به سلول‌های سرتولی و پیدایش فضاهای وسیع و متعددی در بین این سلول‌ها و سلول‌های اسپرماتوژنیک بود. از طرف دیگر در سلول‌های سرتولی، میتوکندری های در حالت تخریب قابل تشخیص بودند. اما در گروه آزمایش 2، شرایط تا اندازه ای شبیه گروه کنترل بود. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که سترورلیکس می‌تواند اپی‌تلیوم ژرمینال را تا حدودی از اثرات سوء سیکلوفسفامید حفاظت کند.