اثر تمرینات استقامتی و مصرف گلوکزآمین بر بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 بافت زانوی موش های صحرایی مبتلا به استئوآرتریت حاد زانو

استیوآرتریت زانو یا آرتروز یکی از شایع ترین دلایل ناتوانی عضلانی اسکلتی محسوب می شود. این مطالعه به منظور تعیین اثر تمرینات استقامتی و مصرف گلوکزآمین بر بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 بافت زانوی موش های صحرایی مبتلا به استیوآرتریت حاد زانو انجام شد.

این مطالعه تجربی روی 30 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار انجام شد. القای استیوآرتریت زانو توسط روش جراحی انجام شد. حیوانات به صورت تصادفی در 5 گروه 6 تایی تقسیم شدند. گروه ها شامل کنترل، سالین، گلوکزآمین، تمرین و تمرین - گلوکزآمین بودند. برنامه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و شامل 29-25 دقیقه دویدن بر روی تردمیل و با سرعت 15 متر در دقیقه برای هفته اول بود و هر هفته یک متر بر دقیقه اضافه شد تا در هفته هشتم به 22متر بر دقیقه رسید. تمام حیوانات به دنبال 12 ساعت ناشتایی و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، با تزریق داخل صفاقی کتامین و زایلوزین بیهوش شدند. بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 بافت غضروف از طریق روش Real Time PCR اندازه گیری شد.

یافته ها: 

سطح بیان ژن های IGF-1 و IGFBP-3 در گروه کنترل نسبت به گروه سالین به ترتیب به مقدار 22درصد و 6 درصد افزایش داشت. همچنین سطح IGF-1 در گروه های تمرین، گلوکزآمین و گروه تمرین - گلوکزآمین افزایش آماری معنی داری در مقایسه با گروه کنترل یافت (P<0.05). بیان ژن IGFBP-3 در گروه تمرین - گلوکزآمین در مقایسه با گروه کنترل افزایش آماری معنی داری داشت (P<0.05).

نتیجه گیری: 

احتمالا کندروسیت ها در هنگام آسیب بافتی، مقدار بیشتری IGF-1 ترشح می کنند که موجب سنتز ساختاری کلاژن 2 و پروتیوگلیکان ها می گردد و تمرینات استقامتی به همراه مصرف گلوکز آمین سبب افزایش بیان ژن IGFBP-3 می گردد.