یادگیری حرکتی در محیط خودکنترلی حامی نیازهای روان شناختی پایه: میانجی گری انگیزش درونی

هدف از پژوهش حاضر، تعیین تاثیر محیط خودکنترلی حامی نیازهای روان شناختی پایه بر یادگیری حرکتی، و بررسی نقش میانجی گری انگیزش درونی بود.

80 دانشجوی داوطلب و راست دست، پس از تقسیم تصادفی به 5 گروه 16 نفری (حامی نیاز استقلال؛ حامی نیازهای استقلال و شایستگی؛ حامی نیازهای استقلال و ارتباط؛ حامی نیازهای استقلال و شایستگی و ارتباط؛ و کنترل)، در پیش آزمون 5 کوششی تکلیف پرتابی با دست غیربرتر و چشم بسته شرکت کردند. مرحله اکتساب شامل 10 بلوک 6 کوششی بود. سیاهه انگیزش درونی، بعد از تمرین تکمیل شد. روز بعد، آزمون یادداری 10 کوششی اجرا شد.

نتایج نشان داد در اکتساب، گروه استقلال /شایستگی برتر بود ولی در یادداری، گروه استقلال/ شایستگی/ ارتباط برتر و مشابه با گروه استقلال /ارتباط بود. در انگیزش درونی و خرده مقیاس های علاقه/لذت و ادراک شایستگی، گروه استقلال /شایستگی/ ارتباط برتر بود ولی در خرده مقیاس تلاش/اهمیت، گروه استقلال /شایستگی /ارتباط برتر و مشابه با گروه های استقلال/ شایستگی، و استقلال/ ارتباط بود. نقش میانجی گری انگیزش درونی تایید شد (05/0>p).

توجه به نیازهای روان شناختی پایه، یادگیری حرکتی خودکنترلی و انگیزش درونی را بهبود می بخشد. بنابراین حمایت همزمان از هر سه نیاز پایه، به مربیان ورزش و تمرین، و درمانگران توصیه می شود.واژه های کلیدی: یادگیری حرکتی خودکنترلی، نظریه خودمختاری، انگیزش، حمایت از نیاز