رابطه متقابل آب و انرژی در شبکه تولید انرژی زیستی: رویکرد برنامه ریزی آرمانی فازی

محدودیت منابع سوخت های فسیلی و اثرات مخرب آن ها بر محیط زیست موجب شده است منابع انرژی تجدیدپذیر حاصل از زیست توده بیش از پیش مورد توجه قرارگیرد. هدف از این مقاله، ارایه یک مدل برنامه ریزی خطی چندهدفه و چند-دوره ای می باشد که به طراحی زنجیره تامین تبدیل انواع مختلف زیست توده (ریزجلبک و جاتروفا) به انرژی با استفاده از فرآیندهای هضم بی هوازی و تبادل استری می پردازد. توابع هدف شامل بیشینه سازی سود حاصل از فعالیت های زنجیره و حداقل سازی مقدار آب مصرفی است. به منظور بررسی کارایی و اعتبار مدل، آنرا با استفاده از روش برنامه ریزی آرمانی فازی و با داده های حقیقی برای استان های کشور ایران حل کرده و نتایج بر طبق مقادیر مختلف اهمیت اهداف ارایه و تحلیل شده است. با توجه به نتایج بدست آمده، پیاده سازی مدل آب و انرژی با رویکرد حل جدید می تواند با توجه به ماهیت فازی خود و قابلیت تطبیق پذیری بالا نقش بسزایی را با هر نوع تصمیم گیری ایفا کند که درنهایت منجر به تصمیمات استراتژیک مکان احداث پالایشگاه ها در دو استان گیلان و اصفهان و بهینه سازی مکان انبارها در مطالعه موردی گردید.