شناسایی حقوقی بیناجنسیتی ها؛ از شناسایی منفی تا شناسایی مثبت

بدن به مثابه نخستین زیستگاه انسان نقشی غیر قابل انکار در تکوین شخصیت وی و تعریف او از خود ایفا می کند. امروزه، با اتکا به تلاش های علمی صورت گرفته، می توان با طیف واره قلمدادکردن جنس و به تبع آن جنسیت، شاهد همراهی جنس و جنسیت بینابین با این تجربه تنانه بود؛ تجربه ای که دیر زمانی «اختلال» انگاشته می شد و تنها چند صباحی است که در پرتو تلاش های نوین پزشکی، روان پزشکی و علوم شناختی، صرفا تجربه ای «متفاوت» از دو کهن الگوی جنسی زنانه و مردانه قلمداد می شود. بدین ترتیب و هم راستا با تلاش های علمی صورت گرفته، فرآیند شناسایی حقوقی بیناجنسیتی ها به مثابه افرادی ذی شعور، کرامتمند و خودآیین آغاز گردیده است. شناسایی حقوقی کنشی است که طی زمان و متاثر از پویایی دو مفهوم «جنس» و «جنسیت»، یک سر خود را به فاعل شناسایی و سوی دیگر را به موضوع شناسایی حقوقی، یعنی بیناجنسیتی ها گره می زند. حاصل این کنش ارتباطی دو الگو از شناسایی حقوقی است که در سویه منفی، از رهگذار انحصار جنس و جنسیت در دوگانه زن مرد و تحمیل اعمال جراحی غیر ضروری بر فرد بیناجنسیت، وی را به یکی از این دوگانه ملحق می سازد، اما در شناسایی حقوقی مثبت، با معرفی عناصر مولفی چون حق بر تعیین سرنوشت، حق بر تمامیت جسمانی و حق بر داشتن آلت جنسی دست ناخورده، الگویی حق بنیاد از شناسایی حقوقی بیناجنسیتی ها برساخته می شود. این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و به مدد اتخاذ رویکردی تطبیقی در مطالعه آرا و رویه هایی که با استدلال به ارکان مولف شناسایی حقوقی نضج گرفته اند، بر مهم ترین وجه از شناسایی حقوقی مثبت که همانا «برابری» انسان بیناجنسیت با انسان زنانه و مردانه است، تاکید می کند.