تاثیر حرکات ریتمیک-موسیقایی بر تئوری ذهن کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم

 پژوهش حاضر با هدف تعیین اثر یک ‌دوره تمرینات ریتمیک-موسیقایی بر تیوری ذهن کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم انجام گرفت.

تحقیق حاضر از نوع نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون-پس‌آزمون و گروه کنترل بود. بدین‌ منظور از بین هشتاد کودک مبتلا به اختلال اوتیسم مرکز اوتیسم و دبستان ویژه کودکان اوتیسم شهر اصفهان که دارای معیارهای ورود به پژوهش بودند، بیست نفر با استفاده از مقیاس گارز-2، به‌صورت هدفمند انتخاب شدند. سپس به‌شکل تصادفی و به‌طور مساوی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قبل و بعد از مداخله برای آزمودنی‌ها آزمون تیوری ذهن استرنمن و همکاران (1999) اجرا شد. آزمودنی‌های گروه تجربی به‌مدت 24 جلسه، هفته ای سه جلسه 60 دقیقه‌ای به تمرینات ریتمیک-موسیقایی پرداختند. به‌منظور تجزیه ‌و‌تحلیل داده‌ها از تحلیل کوواریانس تک‌ متغیره و نرم‌افزار SPSS نسخه 23 و سطح معناداری 0٫05 استفاده شد.

نتایج نشان داد که میزان نمره تیوری ذهن کودکان اوتیسم در گروه تجربی درمقایسه با گروه کنترل به‌طور معناداری افزایش پیدا کرده است (0٫002=p).

موسیقی به‌عنوان پدیده‌ای چند وجهی ازطریق فعال‌ سازی نورون‌های آیینه‌ای و ایجاد بار عاطفی توانسته است باعث بهبود تیوری ذهن کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم شود. در حرکات ریتمیک، حرکت به‌عنوان ابزار روان ‌درمانی برای تقویت ادراک عاطفی، شناختی، اجتماعی و فیزیکی کودک استفاده شده است؛ لذا این مداخلات می‌تواند مدنظر خانواده‌ها، سازمان بهزیستی، مدارس استثنایی و مراکز توانبخشی قرار گیرد.