بررسی رابطه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار با پرخاشگری کودکان کارکنان پرستاری زن

تعارض نقش در مادران شاغل، یکی از مهم ترین منابع ایجاد استرس برای شخص و خانواده است. گروه ‏های آسیب پذیر از جمله کودکان، با این تعارض دچار مشکلات متعددی خواهند بود. پژوهش حاضر با هدف  تعیین رابطه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار با پرخاشگری کودکان کارکنان پرستاری زن شاغل در بیمارستان الزهراء اصفهان درسال 1397 انجام شد.

مطالعه حاضر پژوهش توصیفی- همبستگی  است که در سال 1397 انجام گردیده است. تعداد 110 نفر از پرسنل پرستاری زن شاغل در بخش‏های مختلف بیمارستان الزهرا(س) به همراه کودکان سن پیش از دبستان آنها بود. گرداوری داده‏ها توسط پرسشنامه‏های جمعیت شناختی، عوامل روانی - اجتماعی کپنهاگ و پرخاشگری کودکان پیش دبستانی انجام گرفت.

میانگین نمره تعارض کار - خانواده پرسنل پرستاری18/76±77/43و رفتارهای توهین آمیز آنها  5/53±9/86 از 100 نمره بود که به ترتیب بیشترین و کمترین تاثیر را از بین عوامل روانی- اجتماعی محیط کار بر پرخاشگری کودکان داشت.  میانگین نمره پرخاشگری کودکان این افراد، 18/82±27/33از 84 نمره به دست آمد. آنالیز رگرسیون خطی چندگانه نشان داد که به ترتیب اهمیت، نمرات رضایت شغلی، تعارض کار- خانواده و سلامت و رفاه پیش بینی کننده های معناداری برای نمره پرخاشگری کودکان بودند (0/05 <p) و در حضور این سه عامل، نمرات سایر عوامل روانی- اجتماعی پیش بینی کننده های معناداری برای نمره پرخاشگری کودکان نبودند.

 در این مطالعه، همه عوامل روانی- اجتماعی محیط کار مادران تاثیرمستقیم بر پرخاشگری کودکان نداشته است، که این موضوع، حاکی از توجه مادران شاغل در حوزه سلامت به نقش مهم مادری در رشد عاطفی - روانی کودکان و کنترل عوامل موثر در ایجاد تعارض کار- خانواده است اما آنچه به مدیران حوزه سلامت مربوط است این است که به مولفه های شغلی کارکنان توجه ویژه داشته باشند.