بررسی رابطه ی رضایت شغلی با سلامت معنوی در پرستاران شاغل در مراکز درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی کردستان

رضایت شغلی به واکنش های شناختی، عاطفی و سنجشی افراد، نسبت به شغل شان اطلاق می گردد. سلامت معنوی به عنوان احساسی درونی و رضایت بخش توام با ارتباطات سازنده با خود و دیگران و وجود متعالی در چهارچوب فرهنگی خاص هر جامعه است که به معنادار کردن زندگی و مرگ می انجامد. هدف از این پژوهش بررسی ارتباط رضایت شغلی و سلامت معنوی در پرستاران بوده است.

روش پژوهش توصیفی- تحلیلی و به صورت مقطعی در سال 1398 بوده و جامعه ی آماری آن را همه ی پرستاران بیمارستان های منتخب دانشگاه علوم پزشکی کردستان تشکیل دادند. در پژوهش حاضر 110 نفر به شیوه ی تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل دو پرسشنامه ی سلامت معنوی پولتزین و الیسون (SWBS) و پرسشنامه ی رضایت شغلی مینه سوتا (MSQ) بود. به منظور تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی (فراوانی، درصد، میانگین، انحراف معیار) و آمار استنباطی (تی مستقل، پیرسون و آنوا) در نرم افزار SPSS 22 استفاده شد.

نتایج پژوهش نشان داد که بین سلامت معنوی پرستاران و رضایت شغلی آن ها ارتباط مستقیم و معنی داری وجود داشت (0/05>P). میانگین نمرات سلامت معنوی و رضایت شغلی پرستاران به ترتیب 86/42 و 48/86 بوده و این عدد برای انحراف معیار به ترتیب 18/56 و 14/59 به دست آمد که بیانگر ارزیابی بالاتر از سطح متوسط می باشد. بین نوع استخدام، سنوات خدمت، سن و جنسیت با رضایت شغلی رابطه ای معنی دار وجود داشت (0/05>P).

بین رضایت شغلی و سلامت معنوی، رابطه ای مثبت و معنادار مشاهده شد؛ به طوری که با افزایش ابعاد سلامت معنوی پرستاران، رضایت شغلی آن ها افزایش می یابد؛ لذا مسیولین بهداشتی- درمانی بایستی تصمیمات لازم جهت کنترل عوامل مختلف موثر بر افزایش رضایت شغلی را اخذ نموده و همچنین با ایجاد دوره های آموزشی کوتاه مدت، زمینه را برای افزایش دانش و سلامت معنوی کارکنان فراهم نمایند.