مروری بر متداول ترین ترکیبات پری بیوتیک، با تاکید بر اینولین

 پری بیوتیک ها، مواد غیر قابل هضم در قسمت های فوقانی دستگاه گوارش هستند که به علت تحریک رشد و فعالیت دسته ای از باکتری های مفید موجود در کولون (پروبیوتیک ها) تاثیر مثبتی در بهبود سلامت میزبان دارند. فروکتوالیگوساکاریدهای با زنجیره ی کوتاه مانند فیبر β- گلوکان، نشاسته ی مقاوم، پکتین، اینولین و بسیاری از کربوهیدرات های غیرقابل هضم مثال هایی از ترکیبات پری بیوتیک می باشند. اینولین یک پلیمر زیستی ذخیره ای متشکل از مولکولهای D- فروکتوز با پیوندهای (1    2) β بوده که در انتها واجد یک مولکول D- گلوکز با پیوند (2     1) α می باشد. پیکربندی اینولین و آرایش مونومرهای فروکتوز باعث می شود اینولین در دستگاه گوارش انسان غیر قابل هضم باشد و سطوح قند خون افزایش پیدا نکند. اینولین اثرات سودمندی بر ترکیب فلور روده، جذب مواد معدنی، ترکیب چربی خون و جلوگیری از سرطان روده ی بزرگ دارد. اینولین رشد میکروارگانیزم های مفید سلامت بخش را تحریک و در مقابل، باکتری های انتروپاتوژنیک را مهار می کند. میکروارگانیزم های مفید، اینولین را تخمیر کرده و ترکیبات اسیدی مانند اسیدهای چرب کوتاه زنجیر با قابلیت کاهش pH در روده ی بزرگ و مهار پاتوژن ها را تولید می کنند. مقدار اینولین در گیاهان مختلف از 1% در موز تا بیشتر از 15% در ریشه ی کاسنی متغیراست. اینولین نوع فروکتان به طور عمده در انواع گیاهان دو لپه ای متعلق به تیره ی آستراسه شامل کاسنی، سیب زمینی ترشی، کنگرفرنگی، قاصدک و گل کوکب یافت می شود. مطالعه حاضر به معرفی متداول ترین ترکیبات پری بیوتیک سلامت بخش و به طور ویژه اینولین می پردازد.