بررسی عقده حقارت در آثار آنی ارنو

در آثار آنی ارنو، حس حقارت خاصی مشهود است. حس حقارتی که ارنو تجربه کرده و در آثار خود بازتاب داده است، حس شرم (شرم از خود یا دیگران، عنوان یکی از آثار او) را در پی دارد. این حس درواقع، پایه و اساس زخمی است که ارنو در تمام آثار ادبی خود به طرز ماهرانه‌‌ای به تصویر کشیده است؛ یعنی جداشدن از ریشه و اصالت خود و شکاف اجتماعی. در این مقاله برآنیم به پرسش‌‌های مطرح‌‌شده در ارتباط با عقده حقارت که به‌‌طور تقریبی در کلیه آثار ارنو حس می‌‌شود، پاسخ دهیم؛ درواقع پاسخ دهیم که منشا و اساس عقده حقارت در آثار ارنو چیست؟ مظهر عینی این احساس چیست؟
بدین منظور، در آثار ارنو مسئله زخمی که در قالب عقده حقارت متظاهر شده، قابل تشخیص و بررسی است؛ زخمی که منجر به حالتی بینابینی می‌‌شود؛ حالتی شبیه بلاتکلیفی بین دو دنیای متناقض به صورتی که به هیچ‌‌کدام تعلق نداشته باشد. این حالت در آثار ارنو به‌‌واسطه مفهوم شکاف اجتماعی متجلی می‌‌شود؛ شکافی که در پی خروج از طبقه اجتماعی خود، دنیایی بدون فرهنگ و اندیشه و ورود به طبقه بورژوا و فرهیخته و به‌‌صورت نوعی خیانت، شکل می‌‌گیرد؛ علاوه‌‌بر این مسئله تحقیق نقش جبرانی نوشتار ارنو در پردازش و درمان عقده حقارت را رمزگشایی و آشکارسازی می‌‌کند.