کاربرد کوچک مولکول ها (Small molecules) در مهندسی بافت عضله اسکلتی

حدود 40% از وزن بدن انسان را بافت عضله اسکلتی تشکیل می دهد. سالانه صدها نفر دچار از دست رفتن بافت عضلانی به عللی چون بیماری، جنگ و تصادف ها می شوند که این مسئله می تواند منجر به اختلال در اعمالی مانند تنفس و حرکت و زندگی اجتماعی فرد شود. تاکنون روش هایی چون دارو درمانی، سلول درمانی و پیوند بافت برای کنترل آسیب های بافت عضلانی و بازسازی آن مورد مطالعه قرار گرفته است. اگرچه در حال حاضر روش درمانی مشخص و کارآمدی برای درمان آسیب های عضلانی وجود ندارد و بسیاری از بیماران شدت ضایعات عضلانی با افزایش سن بیشتر می شود. بنابراین تحقیق برای پیداکردن رویکردهای درمانی جدید و کارآمد برای ترمیم عضله یکی از مباحث مهم در علوم پایه و پزشکی می باشد. مهندسی بافت یکی از روش های امیدوار کننده و نوین در ترمیم بافت عضله اسکلتی در نظر گرفته می شود که نوید ساخت بافت های عضلانی عملکردی، ساخت مدل مناسب جهت پزشکی شخص محور و مدل پژوهشی برای تحقیقات پایه را می دهد. فاکتورهای القایی در کنار زیست مواد و سلول، عناصر اصلی مهندسی بافت هستند. این فاکتورها معمولا به واسطه مکانیزم های اپی ژنتیکی و تاثیر بر مسیرهای پیام رسانی باعث القاء تکثیر، تمایز و مهاجرت سلول های مورد استفاده در مهندسی بافت عضله شده و ساخت یک بافت عضلانی در شرایط آزمایشگاهی را تسریع می کنند. به تازگی، کوچک مولکول ها نیز به صورت مستقل (به جای فاکتورهای رشد) و یا در کنار فاکتورهای رشد در مهندسی بافت عضله به کار رفته اند. از آنجایی که کوچک مولکول ها پاسخ ایمنی ایجاد نکرده، به آسانی وارد سلول شده و هدف مولکولی مشخصی دارند و لذا به عنوان فاکتورهای القایی مناسب در مهندسی بافت، مورد توجه قرار گرفته اند.

به طورکلی کوچک مولکول های موثر در مهندسی بافت عضله می توانند با حالت های مختلف زیست مواد (هیدروژل، بافت سلول زدایی شده و داربست های سنتزی) به کار روند و قابلیت استفاده در شرایط In vivo  و In vitro را دارند و در نتیجه باعث تولید بافت عضلانی با کارآیی بالاتر شده، و هزینه تولید بافت عضله را کاهش داده که این مسئله به پیشبرد اهداف درمانی مهندسی بافت عضله کمک می کند. در این مقاله، مهندسی بافت عضله اسکلتی و نقش کوچک مولکول ها در آن مورد بررسی قرار گرفته است.