راهبردهای همکاری ایران با سازمان همکاری شانگهای

ایران یکی از نخستین کشورهایی است که خواهان عضویت در سازمان همکاری شانگهای بوده، اما بنابه دلایلی بررسی درخواست آن برای عضویت کامل بارها به تعویق افتاده است. با بررسی خلاصه‌ای از ساختار اقتصادی کشورهای عضو سازمان همکاری شانگهای، می‌توان به این نتیجه رسید که به دلایل اقتصادی و سیاسی جز دو کشور روسیه و چین، ‌دیگر اعضای این سازمان نقش چندانی در تصمیم‌گیری‌های آن ندارند. این دو کشور نیز براساس منافع خود نشان داده‌اند که تمایلی به عضویت ایران در این سازمان ندارند. از سویی، با توجه به شرایط مساعد پیش آمده پس از توافق هسته‌ای، لزوم چندانی به عضویت کشورمان در این سازمان نیست و حتی پیوستن به آن می‌تواند در برخی موارد، برای کشور تبعات سیاسی داشته باشد، زیرا می‌تواند به معنای پیوستن به ایتلافی شرقی باشد. ازاین‌رو، پیشنهاد می‌شود با افزایش تعامل با تمام کشورها، به‌خصوص کشورهای اروپایی و معطوف کردن تلاش برای عضویت در بریکس به‌جای سازمان همکاری شانگهای، به منافع سیاسی در کنار منافع اقتصادی دست یافت.