بررسی نقش روش های تدریس و تعامل استاد و دانشجو در انگیزه پیشرفت تحصیلی دانشجویان مشروطی

با توجه به اهمیت بالای انگیزش پیشرفت یک دانشجو در پیشرفت تحصیلی این پژوهش با هدف بررسی نقش روش‌های تدریس و تعامل استاد و دانشجو در انگیزه پیشرفت تحصیلی دانشجویان مشروطی صورت گرفت.

روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری را تمامی دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی در سال تحصیلی 1397-1398 که به دلیل مشروطی به مرکز مشاوره دانشگاه مراجعه کرده بودند، تشکیل دادند. از تعداد 786 دانشجوی مشروطی مراجعه‌کننده به مرکز مشاوره با توجه به جدول مورگان 260 نفر به‌صورت تصادفی ساده انتخاب و پرسشنامه‌های تعامل استاد و دانشجو هرناندز لوپز و همکاران (2016)، روش‌های تدریس گراشا و ریچمن (2000) و انگیزش پیشرفت هارتر (1981) با رعایت اصول اخلاقی اجرا و جمع‌آوری شد. جهت تجزیه‌وتحلیل داده‌های پژوهش از روش آماری همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده ‌شده است.

نتایج پژوهش حاضر نشان‌ داد بین نمره کل انگیزش پیشرفت با تعامل استاد و دانشجو، سبک تدریس تخصصی و سبک تدریس تعاملی رابطه مثبت معناداری به دست آمد. همچنین بین انگیزش پیشرفت درونی با تعامل استاد و دانشجو و همچنین سبک تدریس تعاملی و سبک تدریس تسهیل گر رابطه مثبت معناداری وجود دارد و بین انگیزش پیشرفت بیرونی با تعامل استاد و دانشجو سبک تدریس تخصصی، سبک تدریس اقتدار رسمی، سبک تدریس تعاملی و سبک تدریس تسهیل گر رابطه معناداری دارد. همچنین سبک‌های تدریس تخصصی، تعاملی، اقتدار رسمی، مدل شخصی و تعامل استاد و دانشجو قادر به پیش‌بینی انگیزش پیشرفت در دانشجویان است. همچنین سبک‌ تدریس تعاملی و تسهیل گر، انگیزش پیشرفت درونی و سبک‌ تدریس تعاملی و سبک تدریس تسهیل گر و تعامل استاد و دانشجو، انگیزش پیشرفت بیرونی را پیش‌بینی کردند.

با توجه به نتایج به دست آمده اساتید می‌توانند با ایجاد موقعیت‌های پویا و برانگیزاننده در یادگیری، فراگیران را یاری کنند تا با توجه به علایق و توانایی‌های خویش به تجربه‌اندوزی و یادگیری بپردازند؛ بدین ترتیب زمینه‌ی ظهور انگیزه پیشرفت در آن‌ها فراهم می‌شود.