بررسی تاثیر فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت بر کیفیت زندگی و علایم بالینی بیماران پمفیگوس ولگاریس

بیماری پمفیگوس ولگاریس یک بیماری پوستی مخاطی تاولی خود ایمنی و مزمن است، که بر روی کیفیت زندگی بیماران تاثیر منفی دارد. در مطالعات مختلف خصوصا بیماریهای مزمن اثر ورزش و فعالیتهای بدنی اوقات  فراغت بعنوان یک روش مفید و بی ضرر بر بهبود کیفیت زندگی و بهبود علایم بیماری گزارش شده است این مطالعه هدف بررسی تاثیر فعالیت ورزشی اوقات فراغت به عنوان یک روش مفید و بدون عارضه برکیفیت زندگی و علایم بالینی بیماران پمفیگوس می باشد.
 

 این مطالعه  یک کار آزمایی بالینی  تصادفی بوده که 76  بیمار مبتلا به بیماری پمفیگوس ولگاریس وارد مطالعه شدند و بصورت تصادفی به دو گروه مساوی شاهد و مداخله تقسیم شدند. پرسشنامه های DLQI، اطلاعات دموگرافیک توسط بیماران و شاخصPDAI توسط پزشک متخصص پوست در دو زمان قبل و بعد از مداخله ثبت گردید. مداخله، شامل فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت به صورت پیاده روی در پارک بمدت 60 دقیقه به طول 8 هفته، هر هفته سه جلسه و بصورت یک روز در میان  اجرا شد. برای مقایسه دو نمونه کمی از آزمون تی مستقل و برای مقایسه دو نمونه کمی وابسته از آزمون تی زوجی و در موارد غیر نرمالاز معادل های ناپارامتری آنها استفاده شد. تمام تحلیل های آماری توسط نرم افزارSPSS نسخه 25 انجام شده است. 

فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت باعث بهبود معنی دار کیفیت زندگی بیماران گروه مداخله در مقایسه با گروه شاهد پس از 8 هفته شد (P-value=0.045, 2.97±5.2 vs 6.45±7.5) ولی درشاخص شدت علایم بالینی PDAI اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. (P-value=0.066, 1.89±4.97 vs 4±6.1).

انجام فعالیتهای ورزشی اوقات فراغت میتواند به عنوان یک روش مفید و بدون عارضه برای بهبود کیفیت زندگی بیماران پمفیگوس ولگاریس توصیه شود ولی تاثیری بر میزان بهبود علایم بالینی در دوره دو ماهه مداخله تجربی در مقایسه دو گروه ندارد. البته در طول زمان هر دو گروه بطور معنی دار تغییر در بهبود کیفیت زندگی و بهبود علایم بالینی  بترتیب داشته اند (P-value=0.004) (P-value<0.001)