بررسی تاثیر منابع شخصی و غیرکاری بر نتایج عملکردی کارکنان با نقش میانجیگری تعلق خاطر کاری

امروزه توسعه دانش، مهارت ها و توانایی های کارکنان از طریق شیوه های موثر منابع انسانی یکی از کلیدهای موفقیت سازمان هاست. این پژوهش با هدف شناخت میزان تاثیر منابع شخصی و غیرکاری بر نتایج عملکردی کارکنان صف بانک ها با نقش میانجی گری تعلق خاطر کاری انجام شده است.

روش شناسی:

 پژوهش از نظر هدف کاربردی و از نظر نوع، توصیفی-پیمایشی، از نظر ماهیت داده ها کمی و از حیث روابط بین داده ها هم بستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل مدیران و کارشناسان شعب بانک شهر در استان تهران که حداقل دارای مدرک کارشناسی بودند، است. حجم نمونه با استفاده از فرمول کوکران در جامعه 1000 نفری، 278 تعیین شد. روش نمونه گیری در این پژوهش، نمونه گیری تصادفی طبقه ای بود. ابزار جمع آوری داده ها، پرسش نامه بوده است. برای آزمون فرضیه های پژوهش از تکنیک معادلات ساختاری استفاده شد.

یافته ها: 

یافته های پژوهش نشان دادند که حمایت خانواده بر خودکارآمدی و تعلق خاطرکاری تاثیر مثبت و معنادار دارد. تمایل به ترک کار زود هنگام، عملکرد درونی نقش، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی نیز تحت تاثیر تعلق خاطر کاری هستند. خودکارآمدی در تاثیر حمایت خانواده بر تعلق خاطرکاری نقش میانجی دارد. تعلق خاطرکاری در تاثیر حمایت خانواده بر تمایل به ترک کار زود هنگام، عملکرد درون نقشی، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی و تعلق خاطرکاری در تاثیر خودکارآمدی بر تمایل به ترک کار زودهنگام، عملکرد درون نقشی، عملکرد بازیابی و عملکرد فرانقشی  نقش میانجی دارد.

نتیجه گیری: 

نتایج نشان می دهد هرچقدر میزان تعلق خاطر ناشی از منابع شخصی و غیرکاری کارکنان بانک افزایش یابد، به همان میزان می توان عملکرد کارکنان را پیش بینی کرد.