اثربخشی رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش علائم کمبود توجه/ بیش فعالی و اندیشه پردازی خودکشی در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی

اختلال بیش فعالی-نقص توجه به معنی اختلالات رفتاری می باشد که از زمان کودکی آغاز می شود و اگر از راه های درمانی مناسب استفاده نشود، تا نوجوانی و حتی میانسالی ادامه می یابد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر کاهش علایم کمبود توجه/بیش فعالی و اندیشه پردازی خودکشی در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی بود.

روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی شهر تهران در سال 1398 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 30 نفر از آنان انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایشی و کنترل (هرگروه15نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایشی تحت رفتار درمانی دیالکتیکی (12جلسه60 دقیقه ای) قرار گرفتند؛ اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه های علایم کمبود توجه/بیش فعالی کانرز، ارهاد و اسپارو (1999) و اندیشه پردازی خودکشی بک و استیر (1987) استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری تحلیل کوواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.

میانگین سنی نمونه ها 12/4 ± 13/16 سال بود. نتایج پژوهش نشان داد که رفتار درمانی دیالکتیکی بر کاهش علایم کمبود توجه/بیش فعالی و اندیشه پردازی خودکشی نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی اثربخش بود.

باتوجه به نتایج به دست آمده، می توان از این درمان در جهت کاهش علایم کمبود توجه/بیش فعالی و اندیشه پردازی خودکشی نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بهره برد و از این راه به کاهش تنش در افراد بیش فعال کمک نمود.