نمادپردازی در داستانهای مدرن کاظم تینا با تکیه بر مجموعه داستان عرفانی «آفتاب بی غروب»

نمادپردازی، شیوه هنری بیان افکار و اندیشه ها، به شکل غیرمستقیم و پنهان است. نویسندگان با بهره گیری از نماد، آثار خود را ژرف تر کرده و امور ذهنی و درونی خود را به این شیوه منعکس می کنند. داستان مدرن، با ویژگیهای خاص خود، بستر بسیار مناسبی برای ظهور و بروز نمادهاست؛ اساسا «نماد» از مولفه های اصلی داستان مدرن است. کاظم تینا که از نویسندگان پیشگام آثار مدرن و متفاوت نویسی در داستان کوتاه ایران است، در آثار خود، پیوسته، مکرر و هوشمندانه از «نماد» بهره می گیرد؛ به گونه ای که حضور پربسامد نماد در داستانهای ایشان، آثار وی را عمیق، رمزآلود و حتی گاه مبهم کرده است. کتاب «آفتاب بی غروب»، طلوع مجموعه داستان های کاظم تینا و به نوعی چکیده جهان بینی و دیگر آثار اوست. تمام داستانهای ک.تینا در سبک مدرن یا پست مدرن نوشته شده اند. در این داستانها که با «اندیشه عرفانی خاص»، حول محور مرگ و جاودانگی و زندگی دوباره می گردند، جلوه پررنگ و موثر نمادپردازی را می توان مشاهده کرد؛ زیرا از یک سو عرفان و از سویی داستان مدرن، محل جلوه گری رمزها و نمادهاست. نگارنده این مقاله با عنایت به اینکه تاکنون آثار ک.تینا، به ویژه در سطح نمادپردازی مورد واکاوی قرار نگرفته اند، سعی بر آن دارد تا نمادپردازی را در داستانهای مدرن ک.تینا با تکیه بر مجموعه داستان «آفتاب بی غروب» و با روش تحلیل محتوای استنباطی، مورد واکاوی و رمزگشایی قرار دهد؛ و در نهایت نقش و اهمیت دو مولفه «مدرن بودن و عرفانی بودن» را در حضور پربسامد نماد در این مجموعه داستان شرح دهد.