پسامدرنیسم به مثابه سبک: شبه مولفه ها در ادبیات کلاسیک فارسی

ادبیات پسامدرن یکی از تجلیگاه های اصلی پسامدرنیسم است که پیدایی آن به تاثیر پذیری از فلسفه، سبک زندگی و وضعیت پسامدرن باز می گردد. اگر پسامدرنیسم به عنوان یک وضعیت در نظر گرفته شود، باید آن را محدود به نیمه دوم قرن بیستم و قرن بیست ویکم دانست، اما به عنوان یک سبک ادبی، پیش از دوران تاریخی اش، شبه مولفه هایی برای آن محتمل است. به زعم برخی از منتقدان، در نگرش به پسامدرنیسم به عنوان سبکی ادبی، این سبک و شیوه نگارش در طول تاریخ ادبی و در دوره های گوناگون واقع شده است و نه در قرن بیستم؛ به همین دلیل در دوران مدرنیسم و پیشامدرن هم می توان نمونه هایی برای مولفه های آن آورد. همان گونه که در ادبیات کلاسیک اروپایی برای پسامدرنیسم پیش زمینه هایی ذکر شده است، در ادبیات کهن فارسی هم می توان برای آن نمونه هایی آورد. ویژگی هایی مانند «اقتباس، ازهم گسیختگی، دور باطل، فرا داستان، تقلید طنز آمیز، بازی با زبان، داداییسم و فراتاریخ نگاری» در ادبیات کلاسیک فارسی دارای شبه مولفه هایی است که در این پژوهش به آن ها پرداخته شده است. نتایج به دست آمده، نشان دهنده وجود شبه مولفه های پسامدرنیسم، به عنوان یک سبک ادبی، در ادبیات کلاسیک فارسی است.