بررسی تاثیر تغییرات میزان گاما در شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال در رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال

امروزه، اغلب سیستم های تصویربرداری دیجیتال انواع مختلفی از تکنیک های پردازش تصویر را در دسترس قرار می دهند. از این رو هدف از مطالعه ی حاضر، مقایسه ی عملکرد رادیوگرافی بایت وینگ دیجیتال با تغییرات مقدار گامای تصویر است.

در این مطالعه ی آزمایشگاهی، در هر دو سطح پروگزیمال 80 دندان پرمولر سالم، حفره جهت ترمیم کلاس II آمالگام ایجاد شد. ضایعات پوسیدگی به صورت مصنوعی در هر دندان ایجاد شد و با آمالگام ترمیم شدند. رادیوگرافی های دیجیتال با سه حالت گامای (کم، متوسط و زیاد)مورد پردازش قرار می گیرند. سپس پوسیدگی های راجعه در رادیوگرافی دیجیتال معمولی با میزان گامای کم، متوسط وزیاد توسط 2 رادیولوژیست با سابقه ی کاری حداقل 2 سال بررسی شد و یافته های بدست آمده در آنالیز آماری به کار گرفته شدند.

حساسیت اختصاصیت و صحت کلی با استفاده از ازمون کاپا محاسبه گردید. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد بیشترین حساسیت و اختصاصیت مربوط به تصاویر با درجه گاما کم و پس از آن مربوط به تصاویر با گاما متوسط است. کمترین میزان حساسیت و اختصاصیت به تصاویر با گاما زیاد تعلق دارد.

تصاویر با گاما کم که جهت شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال استفاده میشوند میتواند به عنوان یه یک فیلتر پردازش مورد پذیرش قرار گیرد و تصاویر ثبت شده با گاما متوسط و زیاد نیز به میزان کمتری در شناسایی پوسیدگی های راجعه پروگزیمال به ما کمک میکنند.