کنکاشی در نقش بانک ها و موسسات اعتباری خصوصی در افزایش تولید و سرمایه گذاری

بانک ها و موسسات مالی، نقش واسطه گری میان پس‌اندازکنندگان و متقاضیان تسهیلات را ایفا می کنند و امکان انتقال وجوه را از وام دهنده به وام گیرنده فراهم می سازند، به طوری که با فعالیت خود هزینه‌های معاملاتی را کاهش داده و از سوی دیگر با وساطت مالی خود شکاف میان وام دهنده و وام گیرنده را از بین می برند؛ در حقیقت این گونه سازمان‌ها با این نقش واسطه‌ای وجوه سپرده‌های پس‌انداز را جمع آوری کرده و به شکل وام و اعتبار به‌ دست متقاضیان می‌رسانند و به تدریج امکان تجهیز وام‌های بلندمدت را به وجود می آورند؛ در یک شرایط استاندارد از این انباشت سرمایه در جهت افزایش سرمایه گذاری در بخش های تولیدی و فعالیت های مولد استفاده می شود.  
یکی از اهداف اصلی بانک‌ها، جهت بهبود تراز مالی و روند سودآوری، جذب و جلب مشتری(تجهیز منابع) و ارایه خدمات برتر(تخصیص منابع) می باشد؛ همچنین این موسسات مالی به عنوان یکی از ابزارهای اعمال سیاست های پولی توسط دولت فعالیت می کنند. با توجه به هدف مذکور و همچنین به دلیل ضرورت افزایش کارایی بانک‌ها و گسترش تنوع خدمات به مشتریان در راستای اصل 44، در ایران از سال 1379 فعالیت بانک‌های خصوصی آغاز شد. اجازه حضور این شکل از بانک ها از برنامه سوم توسعه، منجر به ایجاد رقابت گسترده‌ای میان بانک‌ها برای جذب سهم بیشتری از سپرده های مردم گردید؛ به طوری که در سال‌های اخیر شاهد رشد بی‌سابقه‌ای از فعالیت این گروه از بانک‌های غیردولتی و موسسات اعتباری در صنعت بانکداری ایران هستیم. با این وجود مساله مهمی که مطرح است، این است که آیا حضور گسترده بانک‌های خصوصی توانسته  در افزایش سرمایه گذاری در بخش های تولید و سرمایه گذاری موثر باشند؟ 
در مطالعه حاضر پس از بررسی نظری نقش بانک ها و موسسات اعتباری در تولید و سرمایه گذاری و تاکید بر اثر گذاری قابل توجه بسترهای نهادی و حقوقی بر عملکرد بانک ها، با استفاده از آمارهای اقتصادی به ارزیابی عملکرد بانک ها و موسسات اعتباری خصوصی در اقتصاد ایران می پردازیم. در نهایت نیز پس از جمع بندی به ارایه پیشنهاداتی در راستای بهتر عمل کردن نظام بانکی کشور می پردازیم.