تاثیر درمان شناختی و رفتاری بی خوابی بر شاخصه های خواب در مبتلایان به بی خوابی و وقفه تنفسی انسدادی

با توجه به سختی درمان در مبتلایان به اختلال بی‏خوابی و وقفه تنفسی انسدادی خواب، پژوهش حاضر به دنبال بررسی تاثیر درمان شناختی رفتاری بر تغییرات هفتگی پارامترهای خواب و میزان خواب‏آلودگی در بین بیماران با وقفه تنفسی متوسط و شدید بود.

مواد و روش ها: 

روش پژوهش نیمه آزمایشی از نوع طرح پیش‏آزمون و پس‏آزمون با گروه کنترل بوده است. جامعه آماری پژوهش 100 نفر از مراجعه ‏کنندگان با مشکل وقفه‏ی تنفسی خواب و اختلال بیخوابی به کلینیک خواب در تهران بودند که به روش هدفمند انتخاب شدند. ابزارها پژوهش شامل مقیاس خواب‏ آلودگی ایپورث، پلی سومنوگرافی، ثبت خاطرات خواب، دستگاه فشار جریان مثبت هوا و درمان شناختی رفتاری بیخوابی می‏ باشد. برای تحلیل داده ها از مدل خطی آمیخته استفاده شد.

خواب آلودگی روزانه بیماران در هفته اول اندکی افزایش یافت و در هفته های بعدی مجددا به سطح پیش از درمان بازگشت. همچنین بیماران، بهبود تدریجی تاخیر در به خواب رفتن، اولین بیداری پس از خواب، بهبود کیفیت خواب، زمان در رختخواب و میزان خواب‏آلودگی را در طول هفته های درمان تجربه کردند.

درمان شناختی رفتاری بیخوابی در حضور اختلال وقفه تنفسی متوسط ​​و شدید، درمانی مطمین و موثر است. با این وجود، به نظر می‏ رسد برای افزایش خواب‏آلودگی روزانه بیماران در هفته‏ های اولیه درمان، باید از نزدیک مورد بررسی قرار بگیرند.