جایگاه طب سنتی در شهرها و روستاهای ایران (اواخر حکومت قاجاریه و اوایل حکومت پهلوی)

اجرای نوسازی در کشور توسط حکومت پهلوی جوانب مختلف حیات ایرانیان را تحت تاثیر خود قرار داد. یکی از بخش‌هایی که در پی نوسازی دستخوش تحول شد، پزشکی سنتی بود. در این دوره، طب سنتی به تدریج جای خود را به پزشکی مدرن داد و فقط در برخی نواحی دورافتاده به علت فقدان نهاد بلدیه بود که این شیوه از طبابت رایج بود. زیرا، فراهم‌نمودن زمینه ایجاد دگرگونی در این حوزه و عبور از پزشکی سنتی به مدرن در این دوره بر عهده بلدیه قرار داشت.

داده‌های ‌این تحقیق از طریق منابع کتابخانه‌ای گردآوری شده و روش پژوهش نیز توصیفی تحلیلی است. این تحقیق با به کارگیری داده‌های موجود در منابع و ماخذ مختلف تاریخی به بررسی جایگاه طب سنتی در شهرها و روستاها در اواخر دوره قاجار و اوایل حکومت پهلوی می‌پردازد.

در این دوره تحولات و پیشرفت‌های بسیار زیادی در زمینه طبابت جدید در ایران صورت گرفت. بررسی وضعیت طب سنتی در این عصر با وجود پیشرفت‌های فراوان در عرصه پزشکی جدید می‌تواند پاسخی به یکی از مسایل مهم تاریخ اجتماعی ایران باشد.

در نتیجه تسلط طب نوین به عنوان شیوه غالب درمان بیماری‌ها، طب سنتی تحت تاثیر عواملی همانند عوام‌زده‌‌شدن، آمیخته‌شدن با پاره‌ای از موهومات و باورهای خرافی و فقدان تجربه کافی و همینطور سوءاستفاده طبیبان سنت‌گرای ایرانی به منظور حفظ منافعشان در جامعه و امتناع از ایجاد تغییر در روش و شیوه‌های خود دچار رکود شد.