نقش ارتباط در صحت توافق انتخاب دادگاه

امروزه توجه به حاکمیت اراده اشخاص در حوزه حقوق بین‌الملل خصوصی هم در قوانین ملی برخی کشورها و هم معاهدات بین‌المللی مرتبط مشهود است. یکی از دستاوردهای چنین رویکردی، اعتبار و نفوذ توافق بر صلاحیت یا توافق‌نامه‎های انتخاب دادگاه در اغلب نظام‌های حقوقی دنیاست. گرچه در خصوص رعایت شرایط عمومی صحت قراردادها در انعقاد توافق صلاحیت تقریبا اختلافی مشاهده نمی‌شود، یکی از ابهامات مهم در خصوص این توافق این است که آیا برای صحت چنین توافق‌هایی باید میان دادگاه منتخب طرفین و دعوایی که دادگاه منتخب می‌خواهد به آن رسیدگی نماید، ارتباط وجود داشته باشد یا خیر؟ به عبارت دیگر، آیا شرط ارتباط جزء شرایط صحت چنین توافقی محسوب می‌شود؟ مقاله حاضر با روش توصیفی، تحلیلی و با رویکرد تطبیقی و با بررسی مقررات ملی و بین‌المللی در این حوزه و بررسی مقررات ایران نشان می‌دهد که رویکرد کلی در جهان، عدم لزوم شرط ارتباط بوده و قانون‌گذار ایران نیز به طور غیرمستقیم از همین رویکرد پیروی نموده است.