رابطه باورهای مذهبی با خودپایی در دانشجویان

هدف این پژوهش، بررسی رابطه باورهای مذهبی با خودپایی در دانشجویان پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان بود. جامعه آماری پژوهش، دانشجویان پسر مقطع کارشناسی پیوسته دانشگاه آزاد اسلامی واحد بهبهان بود که تعداد 173 نفر از آنها به روش نمونه‌گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش عبارت است از: آزمون جهت‌گیری مذهبی بهرامی احسان و مقیاس خودپایی اسنایدر. روش پژوهش از نوع همبستگی بود که به‌منظور تجزیه‌و‌تحلیل داده‌ها علاوه بر روش‌های آمار توصیفی نظیر میانگین و انحراف معیار از روش‌های آمار استنباطی همانند همبستگی و رگرسیون نیز استفاده شد. نتایج نشان داد که بین جهت‌گیری مذهبی (22/0) و ارزنده‌سازی (62/0) با خودپایی رابطه مثبت معناداری وجود دارد (01/0>p). همچنین بین سازمان‌نایافتگی (50/0-) و کامجویی (28/0) با خودپایی رابطه منفی معناداری وجود دارد (01/0>p). نتایج حاصل از تحلیل رگرسیون نشان داد که متغیرهای ارزنده‌سازی (622/0=β)، سازمان نایافتگی (318/0-= β) و کامجویی (133/0-= β)، 49/0 واریانس خودپایی را پیش‌بینی می‌کنند. به‌طور کلی نتایج این پژوهش نشان داد که افزایش باورهای مذهبی، دینداری و پایبندی به اصول مذهبی می‌تواند از عوامل مثبت تاثیرگذار بر جنبه‌های مختلف روانی و جسمانی دانشجویان باشد.