ارزیابی قابلیت هضم کلسیم و فسفر در نمونه های دی کلسیم فسفات تولید ایران در جوجه های گوشتی نر به دو روش ایلئومی و در کل دستگاه گوارش

فسفر، یک ماده مغذی برای طیور است. دریافت بیش از حد فسفر توسط دام ها و دفع فسفر اضافی، باعث آلودگی محیط زیست می شود.  

تعیین قابلیت هضم ایلیومی و کل دستگاه گوارش (ابقاء) برای فسفر و کلسیم در دی کلسیم فسفات های تولید داخل در جوجه های گوشتی.

روش کار: 

تعداد720 قطعه جوجه گوشتی نر یک روزه سویه راس 308 به طور تصادفی به 8 تیمار (هر تیمار شامل 6 تکرار 15 قطعه ای) اختصاص یافت. در تیمار شاهد از اسیدفسفریک و در هر یک از 7 تیمار دیگر از نمونه های دی کلسیم فسفات (نمونه های A تا G) به عنوان منبع فسفر در جیره استفاده شد. از اکسید کروم به عنوان نشانگر در جیره های آزمایشی استفاده شد. در روز 21، پس از جمع آوری مدفوع پرنده ها، تمام پرنده ها به روش جابجایی گردن کشتار و محتویات یک سوم انتهایی ایلیوم جمع آوری و پس از خشک کردن، برای تعیین میزان اکسید کروم، فسفر و کلسیم به آزمایشگاه ارسال گردید. درصد قابلیت هضم فسفر و کلسیم برای هر نمونه به طور جداگانه محاسبه شد.

اثر نوع دی کلسیم فسفات در خوراک بر قابلیت هضم ایلیومی و کل دستگاه گوارش برای کلسیم و فسفر معنی دار بود (001/0  <p). کمترین قابلیت هضم ایلیومی فسفر به نمونه های  Eو F و بالاترین مقدار به نمونه A. اختصاص داشت. قابلیت هضم ایلیومی فسفر در تیمار شاهد 8/69 درصد بود. میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش برای جیره شاهد معادل  4/53 درصد بود. کمترین میزان قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش به ترتیب در تیمارهای E و F و بالاترین قابلیت هضم فسفر در کل دستگاه گوارش در تیمار A با 9/47 درصد (4/3 گرم در کیلوگرم) مشاهده شد.

نتیجه گیری نهایی:

برای ارزیابی منابع فسفر در جوجه های گوشتی، روش قابلیت هضم ایلیومی از دقت بالاتری برخوردار است. براساس نتایج حاصل، نمونه A دارای بالاترین و نمونه های E و F دارای پایین ترین ارزش بیولوژیک بودند.