مقایسه طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی با همسالان سالم طی راه رفتن

هدف از پژوهش حاضر مقایسه طیف فرکانس منتخبی از عضلات اندام تحتانی در بیماران مبتلا به نوروپاتی دیابتی با همسالان سالم طی راه رفتن بود.

نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 20 بیمار مبتلا به نوروپاتی دیابتی (با میانگین سنی: 7/19±54/85، شاخص توده بدن: 5/03±28/38) و 10 فرد سالم (با میانگین سنی: 4/06±52/60، شاخص توده بدن: 1/86±26/74) بودند که به طور در دسترس انتخاب شدند. فعالیت الکتریکی عضلات منتخب اندام تحتانی با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون آماری t مستقل انجام شد.

طی مرحله پاسخ بارگیری در عضلات پهن داخلی، دوسررانی، نیم وتری و سرینی میانی، طیف فرکانس در گروه بیماران به طور معناداری نسبت به گروه سالم بالاتر بود (0/05˂P). طی فاز میانه اتکا تمامی عضلات مورد بررسی کاهش در میانه طیف فرکانس را در گروه بیمار نشان دادند (0/05˂P). طی مرحله هل دادن تنها عضله دوقلوی داخلی فرکانس پایین تری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشت (0/05˂P). طی فاز نوسان عضلات پهن داخلی، دو سررانی، نیم وتری و سرینی میانی به طور معناداری طیف فرکانس کمتری در گروه بیماران نسبت به گروه سالم داشتند (0/05˂P).

آسیب اعصاب محیطی بر اثر نوروپاتی دیابتی در بیماران با درجه متوسط نوروپاتی باعث الگوی غیرطبیعی فرکانس فعالیت عضلات اندام تحتانی این افراد طی راه رفتن می شود. عوارض بیماری می تواند تلاش بیش ازحدی را بطلبد که خستگی زودهنگام را به دنبال دارد و همچنین کاهش ظرفیت عملکردی عضلات اندام تحتانی منجر به عدم کنترل مناسب نیروی عکس العمل زمین می شود که احتمال آسیب و سقوط را در بیماران افزایش می دهد.