مقایسه اثر 12 هفته تمرین تناوبی و تمرین تداومی بر برخی رگ گشا و رگ- تنگی بیماران دیابتی نوع 2

آترواسکلروز در بیماران دیابت نوع 2 با بدعملکردی اندوتلیال شناسایی می شود که با افزایش مقادیر دی متیل آرژنین نامتقارن و کاهش نیتریک اکساید همراه است؛ لذا هدف مطالعه حاضر مقایسه 12 هفته تمرین تناوبی خیلی شدید (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر مقادیر پلاسمایی واسپین، دی متیل آرژنین نامتقارن (ADMA) و نیتریت/نیترات (NOx) بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

جامعه آماری پژوهش حاضر، بیماران دیابتی با دامنه سنی 45 تا 60 ساله شهر تهران بودند. نمونه آماری پژوهش حاضر شامل 48 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 بودند که به طور تصادفی به سه گروه HIIT (16 نفر)، MICT (16 نفر) و گروه کنترل (بدون تمرین) (16 نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرین HIIT شامل 12 تناوب 5/1 دقیقه ای با شدت 85 تا 90 درصد حداکثر تواتر قلبی (HRmax) و 2 دقیقه با شدت 55 تا 60 درصد HRmax بود. برنامه MICT شامل 42 دقیقه با شدت 70 درصد HRmax سه جلسه در هفته روی دوچرخه کارسنج اجرا شد. نمونه های خونی 48 ساعت قبل و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین جمع آوری شد. واسپین و ADMA به روش الایزا و مقادیر NOx به روش Griess سنجیده شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و آزمون واریانس خطی-ترکیبی انجام شد.

نتایج نشان داد اکسیژن مصرفی اوج، مقادیر پلاسمایی واسپین (0/028=P) و NOx (0/016=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT افزایش معناداری داشت. مقاومت به انسولین (0/041=P)، مقادیر انسولین (0/039=P)، گلوکز (0/026=P) و مقادیر پلاسمایی ADMA (0/018=P) در گروه HIIT در مقایسه با MICT کاهش معناداری داشت (0/05>P).

به نظر می رسد HIIT از راه افزایش واسپین به کاهش ADMA منجر شده است که در نهایت باعث افزایش مقادیر NOx پلاسمایی در بیماران دیابت نوع 2 شده است.