یادگیری طراحانه سازه های نوین: رویکرد هم زمانی و هم مکانی در جهت ارتقای توانایی طراحی معماری

یکی از مهم ترین علل ناکامی معماری معاصر ایران، عدم شناخت و بهره گیری از نوآوری در فناوری سیستم های نوین سازه ای است. معمار باید از قابلیت های فناوری روز، استفاده نماید و این امر مستلزم توانایی وی در به کارگیری خلاقانه سیستم های مدرن سازه ای در فرآیند طراحی است. جهت دستیابی به این مسئله مهم، آموزش هدفمند درس سازه های نو و به کارگیری موثر و کارآمد در فرآیند طراحی جهت افزایش مهارت توانایی در دانشکده های معماری ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق تبیین راهکار آموزشی کارآمد در جهت ارتقای توانایی طراحی معماری مبتنی بر یادگیری طراحانه و فناوری های نوین سازه ای است. این راهکار علمی، برآیند دوجانبه توسعه توان طراحی و اتخاذ رویکرد سازنده گرایی در یادگیری تعامل گرای دانشجویان معماری است. در همین راستا این پژوهش با هدف بررسی میزان اثرگذاری هم زمانی و هم مکانی در یکپارچگی توامان سازه های نوین بر مهارت توانایی طراحی معماری دانشجویان شکل گرفته است. پرسش اصلی تحقیق چگونگی انتقال کاربردی و موثر یادگیری طراحانه سازه های نوین در کارگاه معماری و افزایش مولفه های توانایی طراحی می باشد. روش تحقیق ترکیبی متوالی بر اساس راهبرد شبه آزمایشی، مبنای این پژوهش است. آزمون پژوهش در دو مرحله پیش آزمون (پایلوت) در کارگاه طراحی معماری به عنوان محیط یادگیری سازنده گرای تعاملی انجام گرفت. جامعه آماری تحقیق از دانشجویان ترم سوم کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد همدان در سه گروه 15 نفری که یک گروه، اصلی و دو گروه دیگر به عنوان گواه (شاهد) انتخاب شدند. داده های پژوهش بر مبنای مولفه های اصلی تحقیق و آزمون های متوالی و بر پایه ملاک های داوری گردآوری شده و تحلیل داوری، مورد سنجش و ارزیابی نهایی قرار گرفت. یافته های پژوهش در بخش پیش آزمون (پایلوت) نشان می دهد یادگیری هم زمان سازه های نوین در مکان مشترک آتلیه طراحی به صورت عملی، می تواند باعث ارتقای مولفه های اصلی مهارت توانایی طراحی شد و همچنین می تواند به عنوان الگویی کاربردی در کارگاه های دانشکده های معماری به کار گرفته شود.