سلول های بنیادی مایع آمنیوتیک انسانی، ویژگی های عمومی و کاربردهای درمانی بالقوه آن ها

مایع آمنیوتیک حاوی مخلوطی از انواع مختلف سلولی است که از پوست، دستگاه تنفسی، دستگاه گوارش و دستگاه تناسلی جنین و هم چنین غشای آمنیون اطراف آن منشا گرفته اند. با توجه به تشکیل مایع آمنیوتیک پیش از فرآیند گاسترولاسیون، بسیاری از سلول های موجود در جمعیت ناهمگن آمنیوسیت ها سازوکارهای مربوط به تعیین دودمان را طی نکرده اند. بنابراین سلول های بنیادی مزانشیمی مایع آمنیوتیک یا AF-MSCs (amniotic fluid-derived mesenchymal stem cells) ممکن است با دسته جدیدی از سلول های بنیادی با خواص پلاستیسیتی بینابین سلول های بنیادی پرتوان و بالغ مطابقت داشته باشند. در مقایسه با سلول های بنیادی مزانشیمی (MSCs) از منابع دیگر، مانند مغز استخوان، AF-MSC ویژگی های بهتری جهت کاربردهای بالینی دارند، از قبیل تمایز به سلول های مشتق از هر سه لایه زایا، پتانسیل کلون زایی بالا، توانایی تشکیل اجسام جنینی، بیان نشانگرهای پرتوانی، ظرفیت خود نوزایی بالا (بیش از 250 مضاعف شدگی جمعیت) همراه با حفظ کاریوتیپ طبیعی در پاساژهای متعدد، عدم کاهش طول تلومر به علت تداوم فعالیت تلومرازی و به ویژه عدم تومورزایی، ایمنی زایی اندک و هم چنین خواص ضدالتهابی و تعدیل کننده ایمنی.

چنین ویژگی هایی AF-MSC را جهت کاربردهای بالینی، از جمله پزشکی بازساختی، مورد توجه قرار داده است. در مطالعات متعددی از این سلول ها برای بازساخت بافت عصبی، بازساخت ریه و هم چنین بازساخت قلب استفاده شده است. در مجموع، پیش بینی می شود AF-MSC یکی از منابع ایده آل سلول های بنیادی برای کاربردهای پزشکی بازساختی و ترمیم بافت در آینده باشند.