حمایت از آثار هنر معاصر در رویه قضایی آمریکا

آثار هنر معاصر بخشی از هنر است که به علت ویژگی های ذاتی خود نمی تواند شرایط و ضوابط تعریف شده در هنر سنتی را دارا باشد. در این بخش از هنر اصالت، تفکیک ایده از بیان و تثبیت به شکلی که در حقوق کپی رایت به رسمیت شناخته شده، وجود ندارد. همین امر موجب گردیده مقررات ملی و بین المللی در وضعیت کنونی خود نتوانند از این آثار حمایت نمایند.

از آنجایی که این ادعا مطرح است که مفهوم اصالت در معنی سنتی آن در خصوص آثار هنر معاصر تحقق نمی یابد این آثار در بخش وسیعی از مصادیق خود حقوق آثار پیش از خود را نقض می کنند و همین امر موجب طرح دعاوی متعددی علیه صاحبان این آثار گردیده است.

رویه قضایی آمریکا در مواردی با استناد به دکترین استفاده منصفانه با ارجاع به بخش 107 قانون کپی رایت 1976 این کشور از آثار هنر معاصر حمایت نموده است.

این مقاله کوشش دارد ضمن تبیین تفاوت حقوقی میان خصوصیات آثار هنر معاصر با شرایط تعیین شده در مقررات بین المللی برای حمایت از اثر، به این سوال پاسخ دهد که رویه قضایی آمریکا چگونه و تحت چه شرایطی با بهره گیری از دکترین استفاده منصفانه از آثار هنر معاصر حمایت نموده است.