تحلیل زیست پذیری در شهرهای مرزی با رویکرد حق به امنیت شهروندی مطالعه موردی: شهر مریوان

شهرهای ایران و بالاخص شهرهای مرزی به دلایلی ازجمله آسیب پذیر بودن نیازمند طرحی مدون و چارچوبی مشخص، سیاستی مکتوب و عملی جهت جانمایی نمودن کاربری ها و خدمات در خصوص دستیابی به شرایط مساعد زیست پذیری هستند. دراین بین موضوع حق به امنیت شهروندان که ممکن است در نقاط مختلف شهری کم رنگ به نظر برسد. در شهرهای مرزی که بخشی از ناامنی شان مربوط به عوامل خارجی و برون مرزی می باشد، پررنگ تر جلوه کند. پژوهش حاضر در چارچوب مسایل فوق در شهر مرزی مریوان باهدف مشخص نمودن عوامل محدودکننده و ارتقادهنده زیست پذیری در قاب و لبه بیرونی کشور سعی در مطرح نمودن عوامل مثبت جاذب جمعیت و زیست پذیرتر نمودن شهر با تاکید بر امنیت شهری به عنوان شهری مرزی و محروم دارد. این امر به کمک مطالعات کتابخانه ای 28 شاخص در 8 مولفه (دو گروه امنیت و زیست پذیری) استخراج شده اند که جهت سنجش رابطه، معنی داری و درنهایت تایید یا رد رابطه حق به امنیت شهروندی و زیست پذیری از مدل سازی معادلات ساختاری در محیط smart pls استفاده شده است. نتایج حاصل از تحقیق بر اساس برازش GOF تایید کننده رابطه قوی بین امنیت و زیست پذیری با درصد بالای 20/1 بوده است و می توان اظهار نمود که رابطه قوی بین مولفه های امنیت در شهرهای مرزی و زیست پذیری آن (ضرایب همبستگی 99% درصد بین زیرساخت و قلمرو گرایی- زیرساخت و آسایش) وجود دارد. درحالی که نتایج حاکی از استراتژی های اتخاذی در راستای زیست پذیری شهر مریوان عمدتا مقطعی بوده و نتوانسته است احساس امنیت شهری را برای ساکنین رقم بزند. در این راستا مدیریت و نگهداری فضا، امنیت فیزیکی آن، نظارت و کنترل و همچنین ارایه راهبردهای انتظامی در جهت تقویت امنیت شهر ضروری می نمایند.