تغییر بیان گیرنده های اورکسینی 1 و اندوکانابینوئیدی 1 هیپوکامپ در سه مدل تشنجی پنتیلن تترازول، پیلوکارپین و اسید کاینیک

تشنج یک فعالیت نورونی هم زمان و غیرطبیعی در مغز است که می تواند باعث فعال شدن گیرنده های مختلف تشدید کننده یا تضعیف کننده تشنج از جمله گیرنده اورکسینی و/یا اندوکانابینوییدی شود. زمان فعال شدن این گیرنده ها می تواند بر کنترل تشنج ها موثر باشد. لذا این مطالعه زمان بیان ژن گیرنده های اورکسینی 1 یا اندوکانابینوییدی 1 به دنبال تشنج در سه مدل تشنجی پنتیلن تترازول، اسید کاینیک و پیلوکارپین را بررسی می کند.

تعداد 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار در سه گروه تجربی پنتیلن تترازول، اسید کاینیک و پیلوکارپین قرار گرفتند. شدت تشنج بر اساس زمان نهفته تزریق داروی تشنج زا تا شروع تشنج (از زمان تزریق تا شروع تشنج؛ زمان نهفته 1 و از زمان شروع تشنج تا تشنج های تونیک- کلونیک؛ زمان نهفته 2) و مدت زمان تشنج محاسبه گردید. بررسی بیان ژن دو گیرنده اورکسینی 1 و اندوکانابینوییدی 1 به روش RT-PCR انجام شد و نتایج با گروه کنترل (بدون القای تشنج) مقایسه گردید.

مطالعه ما نشان داد مدت زمان نهفته اول و دوم در مدل های اسیدکاینیک و پیلوکارپین به طور معنی داری در مقایسه با گروه پنتیلن تترازول افزایش داشت، در حالی که مدت زمان مراحل تشنجی کم تر بود. میزان بیان ژن گیرنده اورکسینی 1، چهار ساعت بعد و گیرنده اندوکانابینوییدی 1، بلافاصله و چهار ساعت بعد در مدل تشنجی پنتیلن تترازول نسبت به گروه کنترل افزایش یافت. میزان بیان ژن گیرنده های اورکسینی 1 و اندوکانابینوییدی 1 در مدل اسیدکاینیک، یک هفته بعد از تشنج افزایش نشان داد، در حالی که در گروه پیلوکارپین، فقط 28 روز بعد از تشنج افزایش بیان گیرنده ها مشاهده گردید.

نتایج این مطالعه نشان داد که هر چه تاخیر زمانی تشنج در یک مدل کم تر و مدت زمان تشنجی بیش تر باشد، افزایش بیان ژن گیرنده اورکسینی 1 و اندوکانابینوییدی 1 زودتر اتفاق می افتد.